به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، میلاد درخشانی و امیر دارابی کنسرت مشترک «آبی خیال» را در تالار رودکی روی صحنه بردند. این کنسرت به دونوازی تار و پیانو اختصاص داشت که یک بار پنجشنبه هفتم دی 1402 در تالار رودکی روی صحنه رفت و یک بار دیگر در همین سالن و برای نهم دی تکرار شد.
این اجرا فضایی بداهه داشت و بیشتر شبیه به سفری موسیقایی بود که در آن تار و پیانو همسفر می‌شدند و مسیری گاه کوتاه و گاه دور و دراز را در پیش می‌گرفتند. مخاطبان هم در این مسیر با این دو نوازنده همراه بودند. این دونوازی گاهی پر از احساس و ملایمت بود و گاهی هم پر از هیجان و جنب‌وجوش…
میلاد درخشانی تار می‌نواخت و امیر دارابی هم پیانو. آنها اجرایی به‌غایت ساده را پیش‌ِروی مخاطب قرار دادند. به‌دور از تعارف و تکلیف‌های مرسوم، به‌شدت هم به دل می‌نشست؛ چون هر دو نوازنده خودِ واقعی‌شان بودند. تکنیک هر دوی آنها در نوازندگی سطح بالایی داشت؛ اما آنچه بیش از همه به چشم و گوش می‌آمد، احساس‌شان بود که گاهی تا مرزِ لبریز شدن هم می‌رفت.
میلاد درخشانی در بخشی از این کنسرت خطاب به مخاطبان گفت: باعث خوشحالی من است که این دوستی (اشاره به دوستی با امیر دارابی) سال‌هاست ادامه دارد. پس از مدتی که امیر به ایران برگشت، توانستیم دوباره همدیگر را ببینیم و این پروژه را شکل دهیم. ما این داستان را ادامه می‌دهیم و برای روزهای پایانی دی این اجرا تمدید می‌شود. حالاحالاها با این پروژه کار داریم و برایم جای خاصی در کارنامه هنری‌ام دارد، این اتفاق‌های خوب با وجود شما شکل می‌گیرد.
اجراهایی داشتم که عنوانش را «گوشواره» گذاشته بودم، چرا که امیدوار بودم موسیقی‌ای که اجرا می‌کنیم مانند گوشواره در گوش مخاطبان بماند، امیدوارم امشب هم این گوشواره در گوش شما باقی بماند.»
امیر دارابی هم در سخنانی کوتاه گفت: سپاس که امشب آمدید. این کنسرت‌ها بداهه است و گویی که ما نشسته‌ایم و داستان تعریف می‌کنیم. در جاهایی در کنسرت شاید حس کرده باشید که دورید و گاهی نزدیکید؛ سپاس که در این مسیر و در این راه با ما همراه هستید.
میلاد درخشانی یکشنبه 12 و دوشنبه 13 آذر 1402 در تالار وحدت روی صحنه رفته بود.
انتهای پیام/+
source