سقوط تل‌آویو این‌بار در یک پویش

«تل‌آویو سقوط کرد» یا همان «تل‌ابیب سقطت» که سناریویی از آزادی فلسطین و نابودی اسرائیل است، در اولین دوره جایزه ادبی فلسطین در سال 1401 موفق به کسب رتبه برتر شد.

کتاب حاضر اولین اثر نویدبخش این نویسنده محسوب می شود که نماینده نسل پیروزی است؛ نسلی که خرد و آگاهی اش از زمان شکست ها پیشی گرفته است. آنچه در گذشته رویایی محال بود، امروز در ضمیر او به واقعیتی زنده تبدیل شده است که چشم انسان می‌تواند آن را ببیند و سرانگشتانش لمسش کند.

از نظر سمیه علی هاشم، نویسنده این اثر، نابودی اسرائیل اجتناب‌ناپذیر است و اتمام حیاتش مشروط به زمان و ساعت صفر است و لحظه تحقق این وعده الهی برای فتح به زودی فرا خواهد رسید.

در بخش‌هایی از این کتاب می‌خوانیم:

دروازۀ عامود در وسط حائط شمالی دیوارۀ شهر قرار دارد و آن را «دروازۀ دمشق» نیز می‌گویند؛ زیرا راه خروج کاروانیان بوده است. دستت را روی قلبت بگذار و تسلیم محض باش. اینجا باب عامود است؛ جایی که به وصال می‌رسی.

خود را از قیدوبند رها کن، روحت را پرواز بده و سپس نمازی ملکوتی، چنان که شایستۀ بیت‌المقدس باشد، به پایْ دار.

-یه زمانی اینجا یافا بود… .

– بعد، صهیونیست‌ها اسمش رو تل آویو گذاشتن! پشت پنجره ایستاده بود و چای می‌خورد، چشم‌هایش را در میان شلوغی خفه کننده‌ای به آسمان خراش‌ها دوخته بود. نوری نمی‌تابید و همه جا غبارآلود بود؛ البته نه به خاطر شلوغی و جمعیت و تراکم ساختمان‌ها، به خاطر مشتی غارتگر و غاصب، فساد همه جا را گرفته بود.

منذر سعی می‌کرد بغضش را خفه کند. با صدایی لرزان ادامه داد: «چهل سال قبل از روز نکبت، یهودی‌ها توی محله‌ای به اسم تل آویو توی یافا زندگی می‌کردن؛ اما کم کم تل آویو یافا رو بلعید! …