شوشان – مهری کیانوش راد :
دلوهای تشنه
به انتظار ایستاده اند
تشنه که باشی
فرق نمی کند
دلو باشی
سنگ باشی
یا آدمی
اگر آسمان نبارد
اگر گلوگاه تشنه ی انسان نخواند
کارون بر بستر خویش
نگران ایستاده است
پرندگان سفیدش
دیری ست
به آوای آب نخوانده اند
مه خاکی
اسمان و زمین را
یکی کرده است
و انسان
اگر فراموشی دل را اضافه کند
سنگستان جهان را
گریزگاه نیست.