سینمای ایران دچار مشکلات مختلفی از تولید و محتوا گرفته تا اکران و اشتغال اهالی آن است و نامگذاری هفته‌ای برای بزرگداشت سینما و سینماگران بهانه‌ای شد تا به سراغ یکی از باسابقه‌ترین تهیه‌کنندگان سینما برویم.
غلامرضا موسوی؛ تهیه‌کننده 24 فیلم سینمایی است و همچنین سابقه فعالیت در حوزه روزنامه‌نگاری دارد. وی پیشتر مدیرمسئول و سردبیر هفته‌نامه سینما بوده است. او با نگاهی موشکافانه درباره سینما به پرسش‌های ایکنا پاسخ داد.
ایکنا – بحث را با نامگذاری روز سینما شروع می‌کنیم. آیا این مناسبت در تقویم، جریان‌سازی عینی نیز در عالم سینما داشته یا اینکه صرفاً یک رویداد تشریفاتی است؟
در تقویم تنها یک روز به عنوان روز سینما و آن هم 21 شهریور نامیده شده است، امسال روز سینما به صورت هفتگی برگزار شد ممکن است مجموعه اقداماتی فرهنگی با محوریت سینما باشد. برای همین امکان اجرای آن در یک روز مهیا نیست پس به صورت هفتگی یاد سینما در کشور گرامی داشته شد، اما درباره جریان‌سازی این مناسبت، نظری ندارم چون مدتی است که خانه‌نشین شده‌ام.
ایکنا – درباره معیشت اهالی سینما در کشورمان توضیح دهید. آیا اهالی سینما به لحاظ اقتصادی وضعیت مطلوبی دارند؟
معتقدم با رواج پلتفرم‌ها، اهالی سینما به لحاظ کاری توانسته‌اند وضعیت مطلوب‌تری نسبت به گذشته داشته باشند، به‌ویژه دوران کرونا و چند سالی که سینما وضعیت مطلوبی نداشت، اهالی سینما با مشکلات اقتصادی زیادی رو‌به‌رو بودند.
ایکنا – یکی از مشکلات رایج سینمای ما در سال‌های اخیر تک ژانری بودن اکران سینما است و اغلب فیلم‌های کمدی عامه‌پسند پرده سینماها را در اختیار دارند. این وضعیت به کلیت سینما ضربه زده زیرا اجازه فعالیت را از سینماگرانی که در ژانرهای دیگر کار می‌کنند گرفته است. پیرامون این موضوع چه نظری دارید؟
طبیعی است سینما بتواند آیینه همه ژانرهای سینمایی باشد اما وقتی تنها به یک گونه نظر می‌کنیم در حقیقت اجازه فعالیت از بخش عمده‌ای از سینما را می‌گیریم. تک‌ژانری بودن سینما باعث می‌شود برخی سینماگران برای فعالیت مجبور به ساخت آثار طنز شوند. این اتفاق خوبی نیست و به کلیت سینما ضربه خواهد زد.
ایکنا – بحث دیگری که در این ایام مورد توجه قرار می‌گیرد تکریم هنرمندان است. آیا تقدیر از پیشکسوتان تنها به اختتامیه جشنواره فجر یا دیگر رویدادهای سینمایی خلاصه می‌شود یا اینکه در طول سال این امر را شاهد هستیم؟
واقعیت این است که حتی در جشنواره فیلم فجر، تجلیل‌ها آنگونه که باید انجام نمی‌شود اما بحث اینجاست که پیشکسوت باید در تمامی ایام سال مورد حمایت باشد نه اینکه به صورت نمایشی تنها در مراسمی از او تقدیر شود. پیشکسوت باید وضعیتی داشته باشد که برای گذران زندگی با مشکل رو‌به‌رو نشود. اگر این اتفاق رخ دهد می‌توان گفت، توانسته‌ایم به وضعیت هنرمندان به شکل درستی رسیدگی کنیم. تجلیلی که از آن حرف می‌‌زنم، تنها نباید از طریق دولت رخ دهد بلکه ایفاگر نقش اصلی در این رابطه اصناف هستند.
ایکنا – کمک‌های دولتی و اعطای وام‌ها موضوعی بحث‌برانگیز در سینماست. اتفاقی که در این رابطه رخ می‌دهد معمولاً مطلوب نظر نیست چون در بسیاری مواقع شاهد رانت هستیم. پیرامون این موضوع چه نظری دارید؟
در حوزه کمک‌های دولتی عدالت رخ نداده است، اگر این کمک‌ها عادلانه توزیع می‌شد، شاهد بیکاری بسیاری از کارگردانان صاحب‌نام در سینما نبودیم. نکته تأسف‌آورتر اینکه این بی‌عدالتی منجر به تولیداتی می‌شود که معمولاً مخاطب ندارد و بدون تماشاگر روانه پرده سینما می‌شود. دلیل این معضل مشخص است. سازندگان این قبیل تولیدات سینماگران حرفه‌ای نیستند.
وقتی می‌توان واژه عادلانه را به کار برد که همه آثاری که پروانه ساخت دریافت می‌کنند، بتوانند از وام استفاده کنند. آیا این اتفاق در شرایط فعلی رخ می‌دهد؟
پیشنهاد من به فارابی این است به جای اینکه اقدام به تولید فیلم‌های گران‌قیمت کند هزینه را صرف تولید در تمامی بخش‌های سینما کند زیرا وظیفه فارابی ساخت فیلم‌های بیگ‌پروداکشن نیست اما متأسفانه این مسئله رخ داده و نتیجه آن نیز آثاری هستند که با هزینه بالا تولیدشده اما در جذب تماشاگر به موفقیتی دست نیافته‌اند.
ایکنا – با فراگیری فضای مجازی، سلبریتی‌سازی در سینما به امری رایج تبدیل‌شده است. ارزیابی شما از این مسئله چیست؟
سینما خود ابزاری در جهت چهره‌سازی است. برای همین اگر استفاده از فضای مجازی در چارچوب مقررات قانونی و عرفی انجام شود می‌تواند به بهتر دیده شدن عوامل سینما کمک کند اما اگر این عرصه در اختیار فعالیت‌های زرد باشد مطمئناً نتیجه مطلوب نخواهد بود. فضا برای رشد در سینما شکلی مناسب‌تر دارد و آنچه در فضای مجازی رخ می‌دهد چندان منطبق بر منطق نیست.
ایکنا – سؤال پایانی به بحث آموزش در سینما برمی‌گردد. امروز شاهد فعالیت آموزشگاه‌های سینمای بسیاری در کشورمان هستیم. این مراکز جدا از دانشگاه‌های سینمایی هستند. آیا سینمایی که سالیانه شاید 100 فیلم تولیدی هم نداشته باشد چنین حجمی از آموزشگاه‌های سینمایی لازم دارد؟
این آموزش‌ها تنها برای ورود به سینما نیست چون هم تلویزیون هم پلتفرم‌ها از نیروهای مراکز آموزشی بهره می‌برند. همچنین، فراگیری سینما به شکل آکادمیک حتماً به معنای حضور در سینما نیست بلکه خیلی مواقع عشق به فراگیری در این حوزه گرایش به سمت آموزشگاه‌ها را رقم می‌زند.
گفت‌وگو از داوود کنشلو
انتهای پیام
source