جوان آنلاین: برنامه «میم مثل معلم»، یک مسابقه استعدادیابی ویژه معلمان است که به شناسایی و معرفی استعداد‌های آموزشی در کشور می‌پردازد. این برنامه با هدف گسترش تدریس خلاقانه و ارتقای کیفیت آموزش، فضایی را برای معلمان فراهم می‌کند تا توانمندی‌های خود را به نمایش بگذارند و از تجربیات یکدیگر بهره‌مند شوند. در این راستا، معلمان از نقاط مختلف کشور با اشتیاق و ذوق در این مسابقه شرکت می‌کنند و نمونه کار‌های خود را ارائه می‌دهند. مجید جمشیدیان، داور این برنامه در این گفتگو به بررسی تجربیات و چالش‌های موجود در «میم مثل معلم» پرداخته است.
فکر می‌کنید برنامه «میم مثل معلم» چقدر می‌تواند در پیشبرد سیستم آموزشی کمک‌رسان باشد؟
زمان مدیریت دکتر عبدالعالی در شبکه آموزش در خصوص برنامه‌ها جلساتی با هم داشتیم. در این جلسات معمولاً یکی از موضوعات اصلی نشست‌ها، استعدادیابی بین معلمان و چگونگی برنامه‌سازی و کمک به گسترش تدریس خلاقانه در سیستم آموزشی بود. بنابراین تلاش می‌کردیم استعداد‌های معلمان را شناسایی و معرفی کنیم. به این منظور تصمیم گرفتیم در قالب تلنت‌شو (مسابقه استعدادیابی) برنامه سازی کنیم. متعاقباً فراخوانی برای معلمان در سراسر کشور داده شد تا آن‌ها بتوانند نمونه کار‌های خود را ارسال کنند. در نهایت با زحمات و تلاش معلمان، برنامه‌ای برای شناسایی و معرفی استعداد‌های آن‌ها اجرا شد. هرچند انتظار می‌رفت صداوسیما نیز وقت و هزینه مناسبی برای این برنامه صرف کند تا اجرای خوبی به وجود آید. متأسفانه برخی از شرایط مهیا نشد، اما با وجود این معلمان با علاقه و دقت در برنامه شرکت کردند و فضای خوبی برای اجرای برنامه فراهم شد.
پیش از این هم تجربه کار با تلویزیون را داشتید؟
در زمینه همکاری با تلویزیون در شبکه ۵ به مدت یک سال به عنوان کارشناس و مجری یک برنامه در خصوص آموزش و تربیت فعالیت داشتم. همچنین برنامه‌ای به نام «مسافران خوشبختی» را در رادیو ارائه می‌کردم که به مهارت‌های زندگی مربوط می‌شد. تیم ما در تمام زحماتی که کشیده و وقتی که صرف شده، عملکرد خوبی داشته است. ذوق و اشتیاق معلمان بسیار چشمگیر بود، به‌خصوص اینکه معلمانی از بلوچستان تا خراسان جنوبی و شمالی با عشق و علاقه برای ارائه استعداد‌های خود به این برنامه آمدند. آنچه مشاهده کردیم، علاقه و همت معلمان در اجرای طرح درس‌هایشان بود. اگر ضعفی وجود داشته باشد، به این دلیل است که نتوانستیم به‌طور کامل این ذوق و علاقه را شکوفا کنیم. با این حال مربیان، تهیه‌کنندگان و کارگردانان تلویزیون با تلاش و دقت به این موضوع پرداختند و داوران نیز با حوصله و دقت کار‌ها را ارزیابی کردند.
درباره چالش تدریس خلاقانه در تقابل با اجرای نمایشی در «میم مثل معلم» توضیح دهید.
در این دست از برنامه‌ها که مبنا امری آموزشی-استعدادی است، سؤال می‌شود که مثلاً «آیا معلمان باید اجرای نمایشی داشته باشند؟ آیا داوران به نمایش آن‌ها توجه می‌کنند یا به خود اجرای آن‌ها و زحمتی که در این فرآیند کشیده شده است؟ به جرئت می‌توانم بگویم که بیش از ۹۰درصد سنجش داوران ناشی از کیفیت اجرا بود. در نشستی که با داوران داشتیم به اهمیت روش اجرا، بازیگری و دکوراسیون اشاره کردیم. توجه اصلی داوران به کیفیت اجرا و نحوه ارائه معلمان بود.
حفظ جنبه سرگرمی برنامه را چه اندازه مهم می‌دانید؟
برای جلوگیری از خستگی بینندگان و حفظ توجه آن‌ها باید جنبه سرگرمی برنامه رعایت و زمینه‌های لازم فراهم می‌شد. به نظر من این موارد به منظور تأثیرگذاری بیشتر روی بینندگان به خوبی رعایت شد، اما این امر باعث نشد تمرکز داوران از کیفیت اجرا و آنچه که واقعاً در کلاس درس اتفاق می‌افتد، دور شود و از این نظر می‌توانم بگویم که دقت بالای ۹۰ درصدی وجود داشت. از چالش‌های اصلی «میم مثل معلم»، زمان طولانی انتظار برای اجراست. گاهی اوقات شرکت‌کنندگان باید دو تا سه ساعت منتظر می‌ماندند تا نوبتشان برسد و این موضوع برای دانش‌آموزان و معلمانی که در آن فضا حضور داشتند، دشوار بود. اگرچه تهیه‌کننده محترم تمام تلاش خود را کرد تا با بهترین امکانات، مشکلات را حل کند، اما طولانی بودن زمان انتظار برای اجرا و نیاز به صبر و حوصله از سوی شرکت‌کنندگان، بزرگ‌ترین چالش برنامه به شمار می‌رفت.
معلمان در این برنامه به دنبال فرصتی بودند تا در مقابل دیگران اجرا کنند و این باعث ایجاد استرس‌هایی برای آن‌ها می‌شد. ما سعی می‌کردیم با توضیحات مناسب و اجرای آزمایشی پیش از برنامه، این استرس‌ها را کاهش دهیم. در مجموع، احساس می‌کنم که کار خوبی انجام شد و تلاش‌های صورت گرفته مؤثر واقع شد. در خود برنامه نیز با چالش‌هایی مواجه بودیم، به‌ویژه محدودیت زمان اجرا که باعث می‌شد برخی اجرا‌ها به‌طور کامل ارائه نشود. معلمان انتظار داشتند در فصل‌های بعدی نیز فرصت شرکت مجدد داشته باشند. ما هم اعلام کردیم دوستانی که در این برنامه موفق نشدند، می‌توانند دوباره شرکت کنند.
آیا بازخورد‌هایی هم داشتید؟
آقای عبدالعالی، مجری برنامه همواره تأکید می‌کرد که این برنامه بیشتر به منظور آشنایی و رفاقت است. با این حال در فضایی که امتیازدهی وجود داشت، به نوعی رقابت نیز شکل می‌گرفت. در برخی موارد، دو معلم با اجرای خوب به مرحله بعدی راه پیدا می‌کردند که این خود نشان‌دهنده کیفیت بالای کار آن‌ها بود و به نوعی نوآوری در این برنامه به شمار می‌رفت.
فکر می‌کنید اشتباهاتی هم وجود داشته باشد، می‌تواند ترمیم شود؟
در هر کاری ممکن است خطا‌هایی وجود داشته باشد، برای ادامه دادن برنامه در فصول دیگر نیاز است مسائلی که به درستی دیده نشده بودند، شناسایی و برطرف شوند. به نظر می‌رسد که صداوسیما، آموزش و پرورش، تهیه‌کنندگان و کارگردانان باید به آسیب‌شناسی برنامه بپردازند و نقاط ضعف را شناسایی کنند. آنچه بیان می‌شد نشان می‌داد یکی از این ضعف‌ها مربوط به فراخوان‌ها و همچنین مسائل جغرافیایی است. به عنوان مثال، ممکن است معلمان از سیستان و بلوچستان نتوانند به راحتی به تهران بیایند. بنابراین لازم است اطلاع‌رسانی دقیق و تشویق مناسب از سوی آموزش و پرورش و صداوسیما انجام شود. همچنین اسپانسر‌ها باید انگیزه‌های لازم را برای شرکت در مسابقه فراهم کنند. لازم است یک ستاد مشترک تشکیل دهیم تا استعداد‌های موجود در کشور به خوبی شناسایی و معرفی شوند. در این برنامه، معلمانی از مناطق دورافتاده مانند خراسان جنوبی با طرح‌های زیبا و اجرا‌های عالی حضور داشتند و نباید این استعداد‌ها نادیده گرفته شوند.
source