سفرنامه «کاهن معبد جینجا» به چاپ بیست و هشتم رسید

توسط انتشارات امیرکبیر:

کتاب «کاهن معبد جینجا»، سفر وحید یامین‌پور به ژاپن را روایت می‌کند، جایی که اصالت ژاپنی‌ها به زیبایی به تصویر کشیده شده و مقایسه‌ای جذاب بین فرهنگ‌های ایران و ژاپن ارائه می‌شود. 

به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، در ژاپن، سرزمین آفتاب تابان، اصالت، مانند خون سرخ در رگ‌هایش جاری است. این اصالت، در خنجر سامورایی‌ها، در گل‌های کیمونو زنان، در قلب‌های مطیع مردم، در چشمان کشیده و ظریفشان و در آرامش نوشیدن چای سبز، خودنمایی می‌کند.

وحید یامین‌پور، نویسنده رمان‌های پرفروشی مثل (نخل و نارنج)، (ارتداد) است که این بار برای شرکت در نمایشگاه صلح هیروشیما، همراه با جمعی هنری مثل مازیار میری و پرویز پرستویی، به سفر به ژاپن دعوت می‌شود. 
او در طول سفر خود، با مردمی آشنا شد که شرف و اصالت را در زندگی روزمره خود می‌زیستند. 
او دید که چگونه سامورایی‌های امروزی، برای حفظ سنت‌های خود تلاش می‌کنند. 
وی همچنین دید که زنان ژاپنی، با وجود اینکه در جامعه‌ای مردسالار زندگی می‌کنند، اما با ظرافت و نجابت، اصالت خود را حفظ کرده‌اند. 
او با نگاه دقیق و اتفاقات اطراف خود را از فرودگاه دبی تا هواپیما و شهر به شهر ژاپن، به قوه تحلیل خود می‌سپارد. بیان شیرین و خودمانی کتاب، مخاطب را به مقایسه‌های فرهنگی ایران و ژاپن جذب می‌کند. 
یامین‌پور در این کتاب از تاریخ و جغرافی گرفته تا فرهنگ و مذهب را حلاجی می‌کند تا ما را با سرزمین آفتاب آشنا کند. آشنایی از جنس واقعیت، نه از نوع افسانه سازی‌های داخلی برای ژاپن. 
وحید یامین‌پور در پایان سفر خود، به این نتیجه رسید که: «اصالت ژاپنی، در ساده‌زیستی و احترام به سنت‌هاست.» 
او همچنین دریافت که: «هرچه به شرق بروی، اشعه‌ای درخشان‌تر از خورشید بر جان انسان می‌نشیند.» 
 
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: 
هیباکوشا می‌داند باید به یک پرسش مقدر که هنوز پرسیده نشده پاسخ دهد. این بار نه از روی کاغذ که در نگاه به چشم‌های ما می‌گوید: «حتماً می‌خواهید بدانید چرا ما بعد از چنین اتفاق تلخی در گذشته، آمریکا را دشمن خود نمی‌دانیم؟!» میزبان‌های ژاپنی پیش از این قطعاً در جلسات خود به این موضوع فکر کرده بودند که در گفت‌وگو با ایرانی‌ها اولین پرسش بعد از برشمردن جنایت‌های آمریکایی‌ها همین است. هیباکوشا ادامه می‌دهد: ما به سه دلیل از آمریکایی‌ها کینه نداریم و با آنها دشمنی نمی‌کنیم یک اینکه آمریکایی‌ها بعد از انفجار بمب به ما کمک کردند تا افراد مجروح را مداوا کنیم؛ هرچند که پول کمک‌هایشان را از ما گرفتند دوم اینکه ما ژاپنی‌ها معتقدیم باید گذشته را به رودخانه ریخت و فراموشش کرد و سه اینکه ما بودایی هستیم و بودایی‌ها به تقدیر اعتقاد دارند؛ بنابراین با خودمان گفتیم این تقدیر ما بوده که در چنین روزی به این وسیله کشته بشویم بنابراین دلیلی ندارد که کینه آمریکایی‌ها را در دل داشته باشیم!»