«پسر نخل‌های پری‌برگ» و روایت جذاب هویت بازمانده جنگ دزفول

به گزارش ایکنا به نقل از سوره مهر؛ کتاب «پسر نخل‌های پری برگ» به بیان نویسنده‌اش سیر جستجوی برای هویت‌یابی را دنبال می‌کند، «مجید مصطفایی» روزهای سختی را گذرانده، بارها به کنج ناامیدی رانده شده، به هم ریخته، به بُن‌بست رسیده ولی با یک بهانه و تلنگر تازه شمع امید در دلش روشن شده و از جایی که احتمال موفقیت کم است دوباره شروع کرده است.

سطرهای کتاب پُر است از کشمش درونی و درگیری با نگرش‌های اطرافیان، گاهی عدم درک اطرافیان عرصه را بر مجید تنگ کرده به قدری که کوه امید و توانایی‌اش با حرارت گفتار و رفتارها ذوب شده است.

«پسر نخل های پری برگ» کتاب سیر و سلوک و تحقق کامیابی است با نیم نگاهی به انفجارهای مهیب بمب و موشک، جنگ سال‌هاست که تمام شده اما اگر خوب گوش بدهیم صدای انفجارهای پس از آن هنوز بلند است.

بوی باروت هنوز به مشام می رسد تا نشان دهد هیچ جنگی در هیچ نقطه جهان تمام نمی‌شود و دست کم برای چند نسل هنوز ادامه دارد، هرچند گلوله ای شلیک نشود و سربازی پشت خاکریزی نباشد. برای مجید مصطفایی اینگونه است.

این کتاب روایتی است از زندگی پر کشمکش و درگیری جوانی اصفهانی است که می‌فهمد نوزادی یک روزه بوده که خانواده‌اش زیر موشک باران دزفول شهید می‌شوند؛ او که در گهواره بوده و به خاطر افتادن گهواره روی بدنش، از این حمله موشکی جان سالم به درد می‌برد و به خانواده‌ای اصفهانی تحویل داده می‌شود.

مجید بیست‌وچند ساله که الان یک همسر و پدر یک کودک است به دنبال خانواده و هویت گم شده‌اش می رود تا آن را بیاید…

کتاب نوشته حسین قربانزاده خیاوی است که در ۱۶۰ صفحه روایت و توسط سوره مهر روانه بازار نشر شده است.

در بخش از کتاب «پسر نخل‌های پری برگ» می‌خوانیم:

حالم بد شد، از یک طرف در حقم ظلم شده بود از طرف دیگر خانواده‌ام و نزدیکترین کسانم حق را به کسی داده بودند که اذیتم کرده و با آبرویم بازی کرده بود، فریاد زدم و گفتم شما نباید با من اینطوری برخورد کنید. من پسر شما هستم. شما باید از پسرتان حمایت کنید نه از یک فامیل دور.
پدرم گفت: تو پسر من نیستی..

کاغذ و خودکار را از توی قفسه برداشتم و گذاشتم پیش رویش بلند گفتم: بنویس که من پسر تو نیستم. پدرم خودکار را برداشت و روی کاغذ نوشت: مجید مصطفایی پسر من نیست!

شوکه شدم، انگار سرب داغ ریخته بودند توی دلم، بغض کردم سرم گیج می‌رفت، زل زده بودم به جمله روی کاغذ، پنج کلمه بود؛ با این حال چند تُن وزن داشت که زیرشان گرفتار شده بودم و داشتم خرد می‌شدم…

انتهای پیام