جوان آنلاین: مستندهای اجتماعی برای همراهکردن مخاطبشان باید داستانهایی متفاوت و شخصیتهایی متمایز داشته باشند. حالا هر چقدر این داستان و شخصیت متفاوت و متمایز باشد، قدرت درگیرکردن آن خیلی بیشتر میشود.
مستند «آسانسور» که در جشنواره حقیقت امسال حضور دارد، تمام شاخصههای لازم را برای دیدهشدن و جذب مخاطب دارد. این مستند به سرگذشت عجیب و دراماتیک محمد صابری، یکی از بازیگران سریال «یاغی» میپردازد که توانسته است پس از سالهای طولانی خودش را از دام اعتیاد نجات دهد و تولدی دوباره داشته باشد، اما این تولد دوباره برای محمد صابری بدون درد و رنج نبوده است. او در سالهای سیاه اعتیادش، زن، فرزند و خانوادهاش را از دست داده و بازی در سریال «یاغی» به او امکانی دوباره برای پیداشدن خودش در زندگی میدهد. در «آسانسور» ما رنجهای آدمی را میبینیم که هرلحظه برای ساختن دوباره زندگی و حفظ شخصیت اجتماعی و پاک ماندن تلاش میکند؛ تلاشی که برای محمد صابری به این راحتیها نیست و هر لحظهاش با درد، رنج و سختی همراه است.
جواد رزاقیزاده به عنوان کارگردان «آسانسور» خیلی خوب و هوشمندانه توانسته است به زندگی محمد صابری بار دراماتیک دهد و در مدت یک ساعت، مروری بر زندگی پرمرارت او داشته باشد، ضمن اینکه بازیگربودن محمد صابری و حس آشنایی مخاطب با او و سریال، کمک زیادی در همراه شدن مخاطب با سوژه مستند میکند. صابری در فیلم از خاکستر خودش، انسان دیگری بنا میکند و فرصت بازی در سریال «یاغی» و آشنایی با هنرمندانی مثل محمد کارت و علی شادمان به او تشخص و هویت تازهای میدهد.
او در زندگی مسیر پرچالشی را پیموده و امیدوار است پس از اعتیاد و کارتنخوابی، بالاخره زندگی روی خوشش را به او نشان میدهد. حسرت ۱۳ ساله ندیدن پسر، مهمترین دغدغه و دلتنگی صابری است. پسرش مهمترین انگیزه او برای ادامه دادن و پاک ماندن و بازی در سریال است. او در نهایت در پشت صحنه سریال موفق میشود پسرش را پس از سالها ببیند و یکی از احساسیترین صحنههای مستند را رقم میزند.
روایت ساده، راحت و خودمانی صابری از زندگیاش به نقطه مثبت سریال تبدیل شده است. او ترسی بابت گفتن از گذشته ویرانش ندارد. صابری همانقدر که از سیاهیهای گذشته حرف میزند، به همان میزان نسبت به آینده امیدوار است؛ امیدی که در نهایت با رسیدن دوباره به همسر و ازدواج مجددش، طعم شیرینی و خوشی میگیرد.
source