گروه فرهنگ دفاع‌پرس: یکی از بزرگترین رجال تاریخ معاصر ایران امیرکبیر است، دوران صدارت امیرکبیر سه سال و سه ماه به طول کشید و در این مدت وی اصلاحات گسترده‌ای در زمینه‌های مختلف سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی انجام داد.
گزیده‌ای از بیانات رهبر انقلاب اسلامی پیرامون شخصیت میرزا تقی خان امیرکبیر به مناسبت سالروز شهادتش را در ادامه مرور خواهیم کرد.
امیرکبیر نام دارای افتخار ایران
یکى از نام هاى داراى افتخار در تاریخ ما، به همان اندازه اى که واقعیت دارد، امیرکبیر است. امیرکبیر در کشور ما سه سال در رأس دولت بوده است. معلوم مى شود سه سال وقت خیلى زیادى است. همه کارهایى که امیرکبیر انجام داده و همه خاطرات خوبى که تاریخ و ملت ما از این شخصیت دارد، محصول سه سال است؛ بنابراین چهار سال، وقت کمى نیست – وقت خیلى زیادى است به شرط این که از همه این وقت به نحو درست استفاده شود.
تاریخ امیرکبیر را فراموش نمى کند
امیرکبیر که یک چهره ماندگار در تاریخ ماست و واقعاً کارهاى بزرگى هم کرده، همه حکومت او سه سال بود؛ یعنى یک سال از مدتى که بناست على العجاله شما در این مسئولیت مشغول باشید، کمتر است؛ اما آن قدر این کار، مهم و بزرگ و جدى بود که تاریخ امیرکبیر را فراموش نمى کند؛ والّا قبل از این که بیاید در رأس صدارت قرار بگیرد و بعد که به کاشان تبعید شد، دیگر چیزى در پرونده او وجود ندارد.
مقام معظم رهبری نیز در شهریورماه ۹۶ درجمع دولتمردان نیز با تأکید بر گذشت سریع زمان و لزوم بهره گیری هرچه بیشتر و صحیح از لحاظ دوران چهارساله مسئولیت، خاطرنشان کردند: این مدت برای انجام کار‌های اساسی، زمان کمی نیست همچنان که امیرکبیر در دوران سه‌ساله صدارت خود، کار‌های مهمی کرد که اکنون کشور به فعالیت‌هایی از آن جنس نیاز دارد. رهبر انقلاب اسلامی در ادامه، توصیه‌هایی خطاب به رئیس جمهور و اعضای دولت دوازدهم بیان کردند که «داشتن نیت الهی برای خدمت به مردم به عنوان بندگان خدا و حل مشکلات آنها»، و «انس با قرآن و دعا» اولین توصیه ایشان بود.
سناریوی یک توطئه
امیرکبیر که استقلال ایران را جان تازه‌ای بخشیده بود و اقتدار دولت مرکزی را به رخ جهانیان کشیده بود، مورد حسد و دشمنی بسیاری قرار گرفت. دولت‌های خارجی استعمارگر به‌ویژه روس و انگلیس از دشمنان اصلی او بودند. همچنین دشمنان و عوامل داخلی براندازی او یعنی درباریان ناراضی، شاهزادگانی که از تعدیل مواجب ضرر کرده بودند، سیاسیونی که در دولت‌های پیشین سیاست‌های حکومتیشان با شکست رو‌به‌رو شده بود و نسبت به موفقیت‌ها واصلاحات امیرکبیر حسادت داشتند همگی زیر لوای مهدعلیا مادر شاه جمع شدند و به تحریک شاه و دسیسه علیه او مشغول شدند.
سرانجام استبداد ذاتی حکومت قاجار که اقتدار و ارزش اجتماعی فرد دیگری غیر از مستبد حاکم را تاب نمی‌آورد سبب شد تا این توطئه‌ها موثر واقع شود و شاه نتواند اقتدار و شکوه امیر را تحمل کند. ناصرالدین شاه به تحریک اطرافیانش ابتدا تلاش کرد از اختیارات امیر بکاهد بنابراین او را کمتر به دربار احضار می‌کرد و دستخط‌های خود را مستقیما خطاب به دیگران می‌نوشت. کم کم عرصه چنان بر امیر تنگ شد که طی نامه‌ای از شاه خواست که نیت اصلی خود را آشکار کند تا امیر هم بدان‌ها گردن نهد! پس از کشمکش‌های سیاسی بین شاه و امیر سرانجام شاه در ۲۲ آبان سال ۱۲۳۰ حکم عزل امیر از صدارت صادر شد.
انتهای پیام/ 801
source