گروه فرهنگ دفاع‌پرس _ رسول حسنی ولاشجردی؛ مجمع عمومی سازمان ملل متحد، سوم ماه مه ۱۹۹۳ برابر با سیزدهم اردیبهشت را به عنوان روز جهانی «آزادی مطبوعات» تعیین کرد، هدف از این اقدام آن بود که اهمیت آزادی رسانه‌ها به‌عنوان یک اصل خدشه ناپذیر از سوی دولت‌ها پذیرفته و اعمال شود. تا از این طریق، حق «آزادی بیان» مندرج در ماده ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر از سوی دولت‌ها مورد احترام و حمایت قرار بگیرد.
طبق اصل «آزادی مطبوعات» جراید آزاد، فراگیر و مستقل به عنوان یک مولفه مهم در دولت‌های دموکراتیک در نظر گرفته می‌شود. «ائتلاف مطبوعات آزاد» نیز که آسوشیتدپرس، واشینگتن‌پست، یاهونیوز، رویترز و تایمز از جمله اعضای آن هستند برای حمایت از اصل «آزادی مطبوعات» تشکیل شد. هر چند «آزادی مطبوعات» عنوانی موجه و ظاهرا پذیرفته شده از سوی دولت‌ها دارد اما با حقیقت نسبتی ندارد؛ یعنی نمی‌توان رسانهای را در جهان یافت که ذیل اصل آزادی بیان و در جهت تنویر افکار عمومی حرکت کند و هر آنچه را که مخاطبانش نیاز دارند در اختیارشان قرار دهند.
پاسخ به این سوال راه به جایی نخواهد برد چرا که عنوان «آزادی مطبوعات» همانند «دموکراسی» و «آزادی بیان» ذاتا عنوانی مناقشه‌برانگیز و پر از سوءتفاهم است و بحث در باره آن دور باطلی است که به نتیجه مطلوب نخواهد رسید. مطبوعات همانند دیگر مظاهر و مولفه‌های تمدن، ابزار دولت‌ها هستند تا از طریق آن موجودیت خود را قانون‌مند جلوه دهند.
چگونه می‌توان از آزادی رسانه‌های هوادار رژیم صهیونیستی دفاع کرد که برای حمایت از اقدامات ضدانسانی رژیم صهیونیستی تولید محتوا می‌کنند و بر حقیقت سرپوش می‌گذارند؟ اگر رسانهای در غرب بخواهد بر خلاف مسیر دیکته شده دولتمردان‌شان علیه رژیم صهیونیستی محتوایی منتشر کند به سرعت بایکوت و حتی حذف می‌شود. «آزادی مطبوعات» همانند «حقوق بشر» ذیل منافع امپریالیزم تعریف می‌شود و تا زمانی که از منافع آنها حمایت کند، اعمال می‌شود و اگر رسانهای در تعارض با منافع آنها حرکت کند، وضعیت تغییر می‌کند. آیا جوامع غربی حاضرند محتوای رسانه‌های ایران اسلامی در اختیار شهروندان‌شان قرار بگیرند؟
محدودیت اعمال شده برای رسانه‌هایی که علیه منافع غرب حرکت می‌کنند، در واقع نقض غرض ادعای «آزادی مطبوعات» است که همان غربی‌ها مروجش بودند؛ ادعایی از جنس حقوق بشر آمریکایی که بشر را از زاویه دید خود تعریف می‌کنند. آزادی مطبوعات در حقیقت یک بازی سیاسی بیش نیست، بازی مزورانه‌ای که درنهایت قصد دارد بشر خارج از جهان غرب را زیر سیطره خود قرار دهد؛ به بیان دیگر برای آنکه امپریالیزم رسانهای به حیات خود ادامه دهد باید «آزادی مطبوعات» شعار پرهیاهویش باشد تا از این طریق دیپلماسی ارعاب و تزویر به حیات خود ادامه دهد.
انتهای پیام/ 161
source