«تا دستبوسی خدا»؛ سفرنامه‌ای متفاوت از حج

«تا دستبوسی خدا» سفرنامه حج سید محمود جوادی، یکی از سفرنامه‌هایی است که در سال 1379 به رشته تحریر درآمد و سال 1391 در قالب کتابی از سوی انتشارات «سوره مهر» حوزه هنری به طبع رسید و علاوه بر نسخه چاپی، نسخه صوتی این کتاب منتشر و به دلیل استقبال مخاطبان، از رادیو نمایش نیز روایت شده است. سفرنامه ای که توانست در مدت کوتاهی به موفقیت نسبتاً خوبی دست یابد.

سید محمود جوادی؛ نویسنده و روزنامه‌نگار در قالب این سفرنامه مشاهدات عینی خود را از سفری که به سرزمین وحی داشته به شکل روزشمار ثبت و ضبط کرده است که البته به گفته خودش پیش از آنکه در قالب مجلدی به چاپ برسد به شکل پاورقی در روزنامه کثیرالانتشار «جام جم» منتشر شده بود.

نگارنده در وصف مکان و احوال حجاج بیت‌الله‌ الحرام در این کتاب سعی در تداعی تصویر داشته است به نحوی که مخاطب در مواجهه با آن با تجسم شرایط و اوضاعی که جوادی آن را وصف کرده است خود را در آن فضا احساس کند و به این واسطه می‌توان گفت که این سفرنامه قابلیت زیادی برای اقتباس نمایشی و تصویری دارد.

نسخه چاپی و صوتی این کتاب به دلیل سبک عامه‌پسند آن تاکنون با استقبال مخاطبان روبرو شده که نشان از شناخت نویسنده نسبت به علاقه‌مندان این سفر معنوی است.

نویسنده «تا دستبوسی خدا» گفت: این سفرنامه که نخستین تجربه نوشتاری من در قالب یک کتاب به شمار می‌آید، پس از 15 سال تأخیر و عبور از ممیزی و برخی تنگ نظری‌ها، در سال 1391 از زیر چاپ بیرون آمد و توسط انتشارات سوره مهر روانه بازار نشر شد. کتابی که نسخه دستنویس آن – متأسفانه بخاطر بی مسئولیتی برخی افراد در حوزه هنری – به مدت 11 سال مفقود شد و در ناباوری نویسنده به چاپ رسید.

جوادی افزود: هرگز تصور نمی‌کردم اولین تجربه نوشتاری من با استقبال خوب مخاطبان روبرو شود، به گونه‌ای که علاوه بر نسخه چاپی کتاب، نسخه صوتی آن نیز به بازار بیاید و یا حتی از طریق «رادیو نمایش» روایت شود.

سفرنامه «تا دستبوسی خدا» به دلیل روابط اجتماعی نویسنده با افراد جامعه آنجا و استفاده قابل قبول از اطلاعات دینی و مذهبی و همچنین به دلیل سهل و ممتنع بودن قلم نویسنده ارزش خواندن دارد، و تقریباً پاسخگوی سلایق مختلف مخاطبان است. جوادی معتقد است، حتی افراد غیر مذهبی نیز با خواندن این سفرنامه علاقه‌مند می‌شوند این سفر معنوی را تجربه کنند.

در قسمت‌هایی از این کتاب می‌خوانیم: «به قصد حرم سوار تاکسی می‌شوم … از لهجه راننده متوجه می‌شوم عرب نیست، اما ظاهرش کاملاً عرب به نظر می‌رسد. می‌پرسم: «شغلتان چیست؟» با تردید و صدای آهسته می‌گوید: «امام جماعت مسجد». برای یک لحظه شک می‌کنم او چه گفت، اما بعد متوجه می‌شوم که امامت جماعت هم در عربستان مانند مشاغل دیگر یک شغل به حساب می‌آید و مسافرکشی نیز شغل دوم بعضی از آنهاست.

پرسش‌هایم را ادامه می‌دهم: «اهل کجایی؟»، پاسخ می‌دهد :«پاکستان»، می‌پرسم: «ماهیانه چقدر حقوق می‌گیری؟»، می گوید: «چیزی حدود دو هزار ریال». اینجاست که می‌توانم علت استخدام پاکستانی‌ها را برای امام جماعتی از سوی دولت عربستان دریابم. آنها پول کمتری به امام جماعت‌های غیر بومی می‌پردازند و این کار برای آنها مقرون به صرفه است. لذا این قلم را نیز می‌توان بر دیگر اقلام وارداتی کشور عربستان افزود.»

انتهای پیام/