به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، سعید درم‌بخش، معمار و کارتونیست، در دهه‌ی پنجاه در دانشگاه معماری هنرهای معاصر تهران تحصیل کرد؛ جایی که نه‌تنها بنیان نگاه حرفه‌ای‌اش شکل گرفت، بلکه در همان‌جا با لادن خداداده، همکلاس و بعدها همسرش آشنا شد. سال ۱۳۶۰ ازدواج کردند، دو پسر ثمره‌ی این پیوند شد، و از آن پس، زیستن با هنر و در هنر برای هردو به شکلی درهم‌تنیده ادامه یافت.
هنر آنلاین نوشت: در آثار کارتون سعید، آن‌چه بیش از هر چیز جلب توجه می‌کند، نوعی نگاه دقیق، انسانی و بی‌هیاهوست. او به‌دور از شعار و شلوغی، جهان را با نگاهی انتقادی اما لطیف ترسیم می‌کرد. خطوطش قاطع اما مهربان بودند، و سوژه‌هایش در عین طنز، حامل درد و تأمل. چه آن‌گاه که نهادهای اجتماعی را نقد می‌کرد، و چه زمانی که انسان تنها را با کمترین عناصر ممکن به تصویر می‌کشید.
لادن خداداده، معمار و نقاش، در روزهای غیاب سعید، نه فقط به‌عنوان همسر که به‌عنوان برگزارکننده‌ی این نمایشگاه، میزبان آثار اوست. خودش را بی‌پرده «عاشق و سوگوار» می‌نامد.
در دل نمایشگاه، تابلویی دیده می‌شود که با دیگر آثار تفاوت دارد: پرتره‌ای از سعید در پس‌زمینه‌ای محو. این نقاشی از آنِ لادن است؛ نه به‌عنوان یادگار، که به‌عنوان تلاشی برای بازگشت:
«نمی‌خواستم فقط تماشاچی باشم. باید خودم هم چیزی می‌کشیدم، تا دست‌کم یک بار، جای او بنشینم و او را ببینم.»
این نمایشگاه، بیش از آنکه یک مرور بر آثار کارتون یک هنرمند باشد، آیینی‌ست برای یک زیستن مشترک. در غیاب مردی که همیشه ترجیح می‌داد آثارش حرف بزنند، حالا قاب‌ها بلند بلند از او حرف می‌زنند. لادن، با چشمی خیس و قامتی استوار، روایت‌گر این خاموشی‌ست.
نمایشگاه «کارتون‌های سعید درم‌بخش» نه فقط فرصتی‌ست برای دیدن جهان از نگاه او، که مجالی‌ست برای شنیدن صدای زنی که هنوز، در غیاب همسرش، با عشق روایت می کند.
59243
source