حسن بنی‌عامری در یادداشتی با عنوان «میراث سیمین دانشور را نگذاریم غارت شود» به وضعیت تأسف‌بار خانه‌ی سیمین دانشور و جلال آل‌احمد اعتراض کرده و آن را به‌جای پناهگاه اهل قلم، محلی مهجور و بی‌هویت دانسته است.
این نویسنده در این یادداشت که در اختیار ایسنا گذاشته، با انتقاد شدید از تغییر کاربری خانه‌ی سیمین دانشور و جلال آل‌احمد، آن را نماد غفلت از میراث ادبی ایران دانسته و از انفعال جامعه‌ی نویسندگان گلایه کرده است. او معتقد است خانه‌ای که باید مأمن داستان‌نویسان، محل آموزش، ترجمه و گردهمایی اهالی قلم باشد، به کاربری بی‌ربط رسانه‌ای رسیده و از هویت فرهنگی‌اش تهی شده است.
بنی‌عامری از محدودیت حقوق مالکیت نویسندگان و وارثان‌شان، دستمزد‌های ناعادلانه برای نویسندگان، و بی‌احترامی به حقوق اقتباسی آثار ادبی انتقاد می‌کند. او خواستار تغییر قوانین مالکیت معنوی به نفع نویسندگان است تا آثارشان تا ابد متعلق به آنان و وارثان‌شان بماند.
در بخشی از این نوشتار، او به رمان «سووشون» می‌پردازد و با اشاره به وسواس و دقت سیمین دانشور در طول زندگی‌اش برای اقتباس از این اثر، نسبت به احتمال ساخت اقتباس‌هایی بدون مشورت جامعه‌ی ادبی هشدار می‌دهد. او می‌گوید اگر هم قرار بود سووشون ساخته شود، باید توسط کارگردانانی باتجربه و با حضور نمایندگان قبیله‌ی قلم انجام می‌گرفت، نه با بی‌دقتی و بی‌احترامی به لحن و لهجه و جوهره‌ی اثر.
او همچنین به تفاوت نگاه فیلم‌سازان با نویسندگان اشاره کرده و مدعی است داستان‌نویسان ایرانی همواره بی‌ادعا، اما قدرتمند، روایت‌گر ژرف‌تری از جامعه و فرهنگ ایران بوده‌اند.
وی با تأکید بر اینکه رمان «سووشون» با حساسیت بالای نویسنده‌اش تا زمان حیاتش محافظت شده، نسبت به ساخت اقتباس‌هایی بی‌کیفیت و بدون مشورت با اهل قلم هشدار داده و نام بردن از کارگردانانی همچون مهرجویی، تقوایی و بیضایی را شایسته‌ی چنین آثاری دانسته است. بنی‌عامری خواستار قانونی دائمی برای حفظ حقوق نویسندگان و جلوگیری از سوء‌استفاده‌های فرهنگی شد و از جامعه‌ی ادبی خواست سکوت را کنار بگذارد.
source