«عباس(ع)» آغوشِ بازِ آسمان بر زمین

امروز که خورشید محرم در آسمان می‌درخشد، گویی دری از رحمت الهی به روی زمین گشوده شده است. در حریم حضرت عباس(ع)، نه از مرزهای جغرافیایی خبری است و نه از تفاوت‌های مذهبی. اینجا، تنها زبان مشترک، زبان دل است و ندای “یا ابوالفضل” که از عمق جان‌ها برمی‌خیزد.  

سفره‌ای به وسعت آسمان

در روز تاسوعا، سفره‌ای معنوی گسترده شده که هر نیازمندی را به خود خوانده است. زنی از اهواز با چشمانی اشک‌بار التماس می‌کند: “عباس جان! شفای پسرم را از خدا بخواه”، همزمان مردی از اندونزی با لهجه‌ای غریب همان دعا را تکرار می‌کند. گویی اینجا، خانه‌ای است که درهایش به روی همه گشوده، همان‌گونه که حضرت عباس(ع) در روز عاشورا، آب را برای همه می‌خواست، نه فقط برای خویشان.  

معجزه‌ای به نام توسل

در بیمارستانی در تهران، پزشکان از بهبود ناگهانی بیمارشان در شگفت‌اند. پرستاری که شاهد ماجراست، برای همکارش توضیح می‌دهد: “این معجزه عباس(ع) است.” و همکارش که تا دیروز به چنین چیزهایی باور نداشت، امروز با چشمانی اشک‌بار به تصویر حرم ابوالفضل خیره شده است. اینجا، مرز بین ایمان و شک درهم می‌شکند.  

صلحی که از کربلا می‌آید

در شهر رم، کلیسایی قدیمی میزبان مراسمی غیرمنتظره شده است. گروهی از مسلمانان و مسیحیان دور هم جمع شده‌اند و داستان وفاداری حضرت عباس(ع) را می‌خوانند. کشیش سالخورده با چشمانی نمناک می‌گوید: “این داستان، درس وفاداری به ارزش‌های انسانی است.” گویی پرچم عباس(ع) امروز نه فقط در کربلا، که در قلب‌های همه انسان‌های آزاده در حال افراشته شدن است.  

نسیمی از بهشت

مادری در ساحل بیروت، دستان کوچک فرزندش را گرفته و به موج‌ها نگاه می‌کند. پسرک می‌پرسد: “مامان، عمو عباس کیه؟” و مادر با نگاهی به افق پاسخ می‌دهد: “فرشته‌ای که خدا فرستاده تا به حرف‌های ما گوش بده.” در این لحظه، گویی نسیمی از جانب کربلا وزیده و هر دو را در آغوش گرفته است.  

پلی به سوی آسمان

در هندوستان، پیرمردی هندو با چشمانی بسته زیر درخت کهنی نشسته و نام “عباس” را زمزمه می‌کند. وقتی از او می‌پرسند چرا این نام را می‌گوید، پاسخ می‌دهد: “این نام، آرامش را برایم به ارمغان می‌آورد.” گویی حضرت ابوالفضل(ع)، پلی شده است بین زمین و آسمان، بین همه مذاهب و ادیان. 

اما امروز که ستاره‌ها در سکوت به تماشا ایستاده‌اند، گویی فرشتگان هم به ندای “یا عباس” پاسخ می‌گویند. اینجا، در حریم کسی که وفاداری را معنا بخشید، هر دل شکسته‌ای مأوا می‌گیرد و هر اشکی ارزش پیدا می‌کند.  

یا اباالفضل العباس(ع)، تو که واسطه‌ی فیض الهی هستی، این دل‌های پرامید را تنها مگذار!

این گزارش با استناد به روایات تاریخی و مشاهدات عینی تهیه شده است.

انتهای پیام/