در روزگاری که جهان زیر فشار سرعت، رقابت و فردگرایی فزاینده قرار گرفته است، ارزش‌هایی مانند ایثار، مهربانی و همدلی بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازخوانی، احیا و روایت دوباره هستند.
جامعه امروز و به‌ویژه گروه سنی نسل جوان، در میان انبوه پیام‌ها، تصاویر و روایت‌هایی قرار دارند که هر لحظه از شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های جدید فوران می‌کند. به همین دلیل این گروه از جامعه بیش از همیشه در معرض تغییر الگوهای رفتاری و ارزش‌های انسانی قرار دارد.
در این میان، آنچه می‌تواند همچنان به‌عنوان تکیه‌گاه معنوی و اخلاقی جامعه باقی بماند، بازگشت به مفاهیمی است که انسان را از منفعت‌طلبی فردی جدا کرده و به دلبستگی از نوعی دیگر و در قالبی انسانی پیوند می‌دهد. مفاهیمی مانند عطوفت، فداکاری، انفاق و احساس مسئولیت نسبت به دیگران.
ایثار؛ مفهومی انسانی و فراتر از زمان
ایثار، نه واژه‌ای ساده و نه تعریفی انتزاعی است؛ بلکه تجربه‌ای زیسته و ملموس است که در هر برهه از تاریخ بشر توانسته معنای «انسان بودن» را دوباره یادآوری کند. انسان ایثارگر کسی است که مرزهای منافع شخصی را درمی‌نوردد و دیگری را در مرکز توجه خود قرار می‌دهد. در فضای اجتماعی امروز، که گاه رقابت بر همکاری و سرعت بر صمیمیت غلبه می‌کند، بازنمایی این ارزش‌ها ضرورتی حیاتی برای بازسازی جامعه است
قدرت روایت در احیای ارزش‌های فراموش‌شده
هنر سینما به سبب قدرت اثرگذاری خود و همچنین توانایی در همراه کردن طیف وسیعی از مخاطبان، امکان آن را دارد که ارزش‌های والای انسانی و اسلامی را از حالت مفاهیم مجرد خارج کرده و آن‌ها را به صحنه زندگی واقعی بازگرداند. زیرا انسان زمانی مفهومی را باور می‌کند که آن را «ببیند»، «بشنود» و «با آن زندگی کند». وقتی قصه مادری روایت می‌شود که تمام جوانی‌اش را وقف مراقبت از فرزند بیمارش کرده است، یا داستان معلمی به گونه‌ای دراماتیزه شده به تصویر کشیده می‌شود که بخش بزرگی از زندگی‌اش را بدون هیچ چشم‌داشتی پای تربیت دانش‌آموزانش گذاشته است، مخاطب نه با شعار بلکه با حقیقتی برآمده از دل جامعه و مطابق با ارزش‌های راستین مواجه می‌شود.
جشنواره ایثار؛ فرصتی برای روایت مهربانی‌های بی‌صدا
دومین دوره جشنواره فیلم و فیلمنامه «ایثار» دقیقاً در چنین بستری است که معنای عمیق‌تری پیدا می‌کند. این جشنواره تاکیدی است بر اینکه جامعه همچنان نیازمند روایت‌هایی از جنس مهربانی، فداکاری و همدلی است؛ روایت‌هایی که بتوانند روح جمعی را بازسازی کرده و به انسان امروز یادآوری کند که زندگی تنها در دایره «خود» خلاصه نمی‌شود. اهمیت این جشنواره در همین توانایی نهفته است؛ توانایی بازنمایی ارزش‌های انسانی در قالب روایت‌هایی صادقانه، ملموس و قابل‌باور.
روایت‌هایی که دیده نمی‌شوند اما زندگی را می‌سازند
این رویداد فرهنگی، فرصتی است برای آنکه قصه‌های بزرگ اما نادیده مانده، دوباره روایت شوند.
قصه پدرانی که از آسایش خود گذشتند تا چراغ خانه‌ای روشن بماند، و یا پرستارانی که در سخت‌ترین روزهای بحران سلامت، با جان خود از جان مردم محافظت کردند و همچنین جوانانی که در سکوت، با کارهای کوچک اما عمیق خود، مهربانی را در جامعه زنده نگه داشتند.
این‌ها روایت‌هایی هستند که در هیاهوی خبرهای روزمره گم می‌شوند، اما در جان جامعه اثر می‌گذارند و جشنواره ایثار می‌تواند فرصتی را فراهم کند تا بدون تفاخر و صورت‌های کلیشه‌ای و گل‌درشت، ارزش‌های انسانی قصه‌های مذکور به سینماگران دغدغه‌مند کشور یادآوری شود.
میراث همدلی و عطوفت
سرمایه اجتماعی تنها با قوانین یا سیاست‌گذاری تقویت نمی‌شود. سرمایه اجتماعی نتیجه شبکه‌ای از اعتمادها، مهربانی‌ها، مسئولیت‌ها و پیوندهای انسانی است.
هر فیلم یا فیلمنامه‌ای که در جشنواره «ایثار» خلق و دیده می‌شود، می‌تواند نخ کوچکی باشد در بافتن این شبکه وسیع. سینما این قدرت را دارد که انسان را با دیگری پیوند دهد؛ مخاطب وقتی داستانی درباره بخشش یا فداکاری می‌بیند، ناخواسته رفتارهای خود را در آینه آن بازنگری می‌کند.
بازسازی روح جمعی در زمانه‌ی انزوا
در جهانی که از بحران‌های عاطفی، انزوا و فردگرایی رنج می‌برد، چنین رویدادی می‌تواند فرصتی برای بازسازی روح جمعی باشد. رویدادی که نه‌تنها فیلم‌ها و فیلمنامه‌ها را داوری می‌کند، بلکه ارزش‌ها را دوباره در معرض دید جامعه و بالاخص سینماگران قرار می‌دهد. شاید مهم‌ترین کارکرد جشنواره‌ای با عنوان «ایثار»، همین باشد: ایجاد مکانی برای گفت‌وگو درباره انسان، درباره رابطه انسان با دیگری، و درباره مسئولیت‌هایی که هر فرد نسبت به اطرافیان و جامعه خود دارد.
ایثار؛ یادآوری ضروری برای انسان امروز
جشنواره فیلم و فیلمنامه ایثار تنها یک ویترین هنری نیست و در جایگاهی والاتر، به مثابه یک یادآوری عمل می‌کند.
یادآوری اینکه در میان همه شتاب‌ها و دغدغه‌های روزمره، هنوز هم می‌توان مهربان بود، می‌توان دستگیر بود، می‌توان برای دیگری قدمی برداشت و می‌توان انسان را در مرکز تصمیم‌ها قرار داد.
جامعه‌ای که این ارزش‌ها را فراموش نکند، آینده‌ای روشن‌تر، همدلانه‌تر و انسانی‌تر خواهد ساخت.
انتهای پیام/
source