انواع آسیب های دویدن

سندرم باند ایلیوتیبیال

سندرم Iliotibial band نیز یکی دیگر از آسیب های دویدن است که می‌تواند هم دوندگان مبتدی و هم با تجربه را تحت تاثیر قرار دهد. درد تمایل به تیز بودن دارد و در ناحیه درست بالای زانو یا در دستگیره بیرونی زانو جدا می‌شود. سندرم IT band باعث قرمزی، تورم یا بی‌ثباتی زانو نمی‌شود.

نوار ایلیوتیبیال یا باند IT، یک قطعه ضخیم از بافت فیبری است که از مفصل ران شروع می‌شود، در امتداد قسمت خارجی ران امتداد می‌یابد و به بالای استخوان درشت نی یا ساق پا می‌چسبد. هنگامی که زانو خم می‌شود، نوار IT باید روی قسمت بیرونی مفصل زانو، از جمله انتهای پیازی استخوان ران به نام کندیل جانبی، سر بخورد.

اگر باند IT به دلیل فشار یا استفاده بیش از حد سفت شود، می‌تواند به کندیل جانبی ساییده شود و ملتهب شود و باعث درد شود.
بر خلاف سندرم درد کشکک رانی، درد باند IT اغلب هنگام پایین رفتن از پله‌ها یا دویدن در سراشیبی بدتر می‌شود.

تاندونیت کشکک

تاندونیت کشکک که معمولاً «زانو جامپر» نامیده می‌شود، می‌تواند باعث درد در جلوی زانو، در قسمت پایین کاسه زانو یا برآمدگی استخوانی در بالای ساق پا شود. درد ممکن است جزئی باشد و فقط هنگام ورزش احساس شود، یا ممکن است به اندازه‌ای شدید باشد که بر فعالیت‌های روزانه فرد مانند بالا رفتن از پله‌ها تأثیر بگذارد. همراه با درد، فرد ممکن است متوجه تورم، قرمزی و گرما شود.

یک تاندون عضله را به استخوان و یک رباط استخوان را به استخوان متصل می‌کند. تاندون کشکک در واقع رباطی است که کشکک (کشکک زانو) را به قسمت فوقانی درشت نی (استخوان ساق پا) متصل می‌کند. هنگامی که تاندون کشکک ملتهب می‌شود و علائم دردناکی ایجاد می‌کند، تاندونیت کشکک نامیده می‌شود. این یک آسیب ناشی از استفاده بیش از حد است که در دوندگان رایج است، به ویژه افرادی که در سراشیبی‌ها می‌دوند، و افرادی که در ورزش‌هایی شرکت می‌کنند که نیاز به شروع و توقف زیاد دارند.

آرتروز زانو

زانوهای دردناک، سفت و احتمالاً متورم ممکن است نشانه آرتروز باشد. کارشناسان در مورد اینکه آیا دویدن منظم برای ورزش باعث آرتروز زانو می‌شود یا خیر بحث می‌کنند.

برخی از متخصصان استدلال می‌کنند که دویدن باعث آرتروز زانو نمی‌شود، اما افرادی که قبلاً آرتروز زانو دارند ممکن است با دویدن منظم ساییدگی مفصل زانو خود را تسریع کنند. بسیاری از حامیان سلامت ادعا می‌کنند که دویدن منظم برای ورزش فواید سلامتی دیگری مانند کنترل وزن دارد که بیشتر از آسیب احتمالی آرتروز به زانو است.

آرتریت زانو ممکن است باعث شود که یک دونده در حین یا بعد از تمرین احساس درد در زانوها کند. علاوه بر این، زانوها ممکن است هنگام چمباتمه زدن، بالا رفتن از پله ها، و پس ازعدم تحرک طولانی مدت، مانند هنگام بیرون آمدن از رختخواب در صبح، سفت و دردناک شوند.

آسیب منیسک

منیسک یک پد غضروفی به شکل C است که استخوان درشت نی و استخوان ران را از هم جدا می‌کند و بالشتک و ثبات را فراهم می‌کند. این می‌تواند در یک آسیب تروماتیک منفرد آسیب ببیند یا در طول زمان از طریق ترومای کوچک تخریب شود. افرادی که سن بالاتری دارند، روی سطوح ناهموار می‌دوند، یا افرادی که چرخش‌های ناگهانی و توقف‌های سخت انجام می‌دهند (مثلاً بازیکنان فوتبال) در معرض بیشترین خطر آسیب به مینیسک هستند.

فردی که منیسک پارگی دارد ممکن است درد، تورم و سفتی زانو را تجربه کند. علاوه بر این، اگر تکه‌ای از منیسک پاره شده مانع از حرکت مفصل شود، ممکن است زانو جا بیفتد یا قفل شود. گاهی اوقات، اما نه همیشه، ترمیم جراحی توصیه می‌شود.

دویدن با آسیب زانو می‌تواند درد را تشدید کند و آسیب را بیشتر کند. اگر فردی به مدت چند هفته به زانوی دردناک خود استراحت دهد و همچنان درد داشته باشد، یا اگر درد شدید باشد، مراقبت پزشکی ضروری است. یک ارتوپد یا پزشک مراقبت‌های اولیه می‌تواند تشخیص دهد و درمان را توصیه کند.

درد در مچ پا یا پشت پاشنه پا

در زیر شرحی از آسیب‌های رایج دویدن در پشت پاشنه یا مچ پا آورده شده است. در مورد آسیب‌های ناشی از استفاده بیش از حد مانند تاندونیت آشیل و بورسیت رتروکلکانئال، درد ممکن است در ابتدا خفیف باشد و به تدریج بدتر شود.

تاندونیت آشیل

علائم تاندونیت آشیل می‌تواند شامل درد، قرمزی پوست و تورم درست بالای پاشنه پا باشد. همچنین ممکن است این ناحیه سفت شود و دامنه حرکتی مچ پا را محدود کند.

تاندون آشیل ماهیچه‌های ساق پا را به پشت استخوان پاشنه به نام پاشنه پا متصل می‌کند. اگر تاندون تحریک و ملتهب شود به آن تاندونیت می‌گویند.

اگرچه ممکن است ورزشکاران و غیرورزشکاران را به طور یکسان تحت تاثیر قرار دهد، اما التهاب تاندون آشیل اغلب در دوندگانی رخ می‌دهد که تمرینات خود را خیلی سریع انجام می‌دهند یا عضلات ساق پایشان خیلی سفت است. علائم ممکن است اول صبح یا بعد از تمرین بدتر شوند.

استراحت و سایر درمان‌های غیرجراحی معمولاً می‌توانند علائم را تسکین دهند. با این حال، جریان خون در این ناحیه از بدن محدود است، بنابراین تاندونیت آشیل می‌تواند به کندی بهبود یابد.

بورسیت پاشنه پا (رتروکلکانئال)

درد، حساسیت و تورم در پشت پاشنه می‌تواند نشان دهنده التهاب بورس رتروکلکانئال باشد. این بورس یک کیسه کوچک پر از مایع است که هم به عنوان بالشتک و هم روان کننده بین استخوان پاشنه و تاندون آشیل عمل می‌کند. ممکن است در اثر راه رفتن زیاد، پریدن یا دویدن، تحریک و ملتهب شود.
دویدن در سربالایی، که باعث خم شدن قابل توجه پا می‌شود، می‌تواند به خصوص برای بورس رتروکلکانئال تحریک کننده باشد.

از آنجایی که علائم مشابه هستند، بورسیت پاشنه پا و تاندونیت آشیل اغلب با یکدیگر اشتباه گرفته می‌شوند. علاوه بر این، یک فرد می‌تواند هر دو حالت را همزمان داشته باشد. به عنوان مثال، اگر درمان نشود، تاندونیت آشیل می‌تواند باعث بورسیت رتروکلکانئال شود.

پیچ خوردگی مچ پا

پیچ خوردگی مچ پا یکی از آسیب های دویدن است که ناشی از استفاده بیش از حد نیست، بلکه یک آسیب تروماتیک یک بار است؛ زمانی رخ می‌دهد که رباطی که دو استخوان را در مفصل مچ پا به هم متصل می‌کند کشیده یا پاره شود. یک دونده ممکن است با فرود اشتباه (مثلاً «غلتاندن مچ پا») یا در هنگام زمین خوردن، مچ پا را رگ به رگ بزند. درد رگ به رگ شدن فوری است و معمولاً با تورم مچ پا همراه است. ممکن است فرد نتواند روی پای آسیب دیده وزن بیاورد.

درمان اولیه معمولا شامل: R. I. C. E استراحت، یخ، فشرده‌سازی و ارتفاع است. ممکن است بیمار نیاز به استفاده از عصا داشته باشد و قبل از از سرگیری تمرینات ورزشی به تدریج به حالت تحمل وزن روی مچ پا بازگردد.

مانند بسیاری از آسیب‌ها، درمان این شرایط در مراحل اولیه آسان‌تر است. اگر درد مچ پا یا پشت پاشنه پا پس از دو یا سه هفته استراحت برطرف نشد، یا اگر درد شدید باشد، مراقبت‌های پزشکی ضروری است. دوندگان می‌توانند برای تشخیص و طرح درمان با یک پزشک مراقبت‌های اولیه، متخصص پا یا ارتوپد قرار ملاقات بگذارند.

درد پا

دویدن فشار مضاعفی بر ۲۶ استخوان و ۳۰ مفصل پا وارد می‌کند، بنابراین استفاده بیش از حد و آسیب‌های تروماتیک غیرعادی نیست. در زیر لیستی از شرایط پا که معمولاً با دویدن همراه است آورده شده است. افراد دارای کف پای صاف یا قوس بلند و افرادی که بیش از حد پرونیت دارند در معرض خطر بیشتری برای این آسیب‌ها هستند.

التهاب کف پا

دوندگانی که درد پاشنه پا را با چاقو تجربه می‌کنند ممکن است به التهاب کف پا مبتلا شوند. درد ممکن است هنگام بالا رفتن از پله ها، ایستادن طولانی مدت یا پس از استراحت طولانی مدت، مانند بلند شدن از رختخواب در صبح، بدتر شود.

التهاب کف پا یک نوار ضخیم از بافت فیبری است که در امتداد کف پا بین انگشتان پا و پاشنه پا قرار دارد. اگر فاسیا ملتهب شود، می‌تواند علائم دردناکی از آزاردهنده خفیف تا ناتوان کننده ایجاد کند. درمان‌های محافظه‌کارانه مانند استراحت، کشش، و داروهای ضد التهابی بدون نسخه (مانند ایبوپروفن)، در درمان ۹۰ درصد موارد موفق هستند.

متاتارسالژی

بیماران مبتلا به متاتارسالژی گاهی اوقات احساس می‌کنند که در کفش‌هایشان سنگریزه وجود دارد یا روی توپ‌های پایشان کبودی شده است. درد بین انگشتان ۲ و ۳، انگشتان ۳ و ۴ یا نزدیک انگشت شست پا رخ می‌دهد و در هنگام دویدن، راه رفتن یا ایستادن بیشتر قابل توجه است.

علائم متاتارسالژیا زمانی ایجاد می‌شود که فشار بیش از حد بر روی استخوان‌های متاتارس، استخوان‌های بلند پا که به انگشتان پا منتهی می‌شود، وارد شود. تمرین دویدن شدید می‌تواند منجر به متاتارسالژی شود. سایر عوامل خطر شامل پوشیدن کفش‌های پاشنه بلند نامناسب است.

نوروم مورتون

نوروم مورتون زمانی رخ می‌دهد که یک بافت فیبری در اطراف عصب پا رشد می‌کند. علائم مشابه یا مشابه متاتارسالژیا هستند، اما شامل احساس سوزش یا سوزن سوزن شدن، بی‌حسی و/یا دردهای تیز، کوبنده یا تیراندازی نیز می‌شوند.

برخی از پزشکان نوروم مورتون را نوعی متاتارسالژی می‌دانند (برخی حتی آن را متاتارسالژی مورتون می‌نامند)، در حالی که برخی دیگر آن را یک تشخیص جداگانه می‌دانند. نوروم مورتون گاهی اوقات نوروم جلوی پا یا نوروم بین انگشتی نیز نامیده می‌شود. این وضعیت مستلزم مراجعه به پزشک است و در صورت‌عدم درمان مناسب به مرور زمان بدتر می‌شود.

شکستگی استرسی

شکستگی استرسی یک ترک کوچک است که به تدریج از طریق فشار مکرر روی استخوان ایجاد می‌شود. تاثیر آهسته دویدن می‌تواند باعث ایجاد شکستگی استرسی در پا شود، که اغلب در استخوان متاتارس، یکی از استخوان‌های بلندی است که به انگشتان پا متصل می‌شود. با گذشت زمان درد شدیدتر می‌شود و ممکن است پا متورم و کبود به نظر برسد.

فشار دادن بالای پای آسیب دیده ممکن است باعث درد شدید شود. درد در حین و بعد از فعالیت تحمل وزن بیشتر محسوس خواهد بود و بعد از خواب، زمانی که استخوان فرصت استراحت داشته باشد، کمتر قابل توجه خواهد بود.

شکستگی‌های استرسی می‌توانند در یک عکس استاندارد اشعه ایکس به سختی دیده شوند. تشخیص قطعی ممکن است نیاز به MRI یا اسکن استخوان داشته باشد، اگرچه این مرحله همیشه قبل از درمان غیر جراحی ضروری نیست. بهبودی معمولاً ۴ تا ۶ هفته طول می‌کشد. فردی که به پوکی استخوان مبتلا است، استخوان‌های متراکم کمتری دارد و احتمال شکستگی‌های استرسی بیشتر است.

اگر درد پا یا مچ پا با استراحت در عرض دو یا سه هفته بهبود نیافت، یا اگر درد شدید باشد، مراقبت‌های پزشکی ضروری است. یک پزشک مراقبت‌های اولیه، متخصص طب فیزیکی، متخصص پا یا ارتوپد می‌تواند تشخیص دهد و درمان را توصیه کند.

درد ساق پا

قسمت جلویی ساق پا مستعد شکستگی‌های استرسی و سایر شرایط دردناک است. در دوندگان، شایع‌ترین علت درد ساق پا، سندرم استرس میانی تیبیا است که معمولاً به آن شین اسپلینت می‌گویند. این وضعیت و سایر علل بالقوه درد ساق پا در زیر توضیح داده شده است.

سندرم استرس تیبیا داخلی (شین اسپلینت)

درد و حساسیت منتشر در داخل یا جلوی درشت نی (استخوان ساق پا) ممکن است ناشی از سندرم استرس داخلی تیبیا باشد که معمولاً به عنوان شین اسپلینت شناخته می‌شود. همانطور که از نام پزشکی آن پیداست، این وضعیت زمانی رخ می‌دهد که ساق پا به خوبی آماده نشده باشد و فشارهای مکرر و مزمن مانند شروع یک برنامه تمرینی جدید را تجربه کند.

بسیاری از متخصصان بر این باورند که ساق پا در اثر التهاب یا سایر آسیب‌های جزئی به عضلات ساق پا، تاندون یا درشت نی ایجاد می‌شود. در حالی که ممکن است ریشه دقیق درد مشخص نباشد، درمان این است: استراحت و یخ گذاشتن دوره‌ای باید علائم را تسکین دهد.

شکستگی استرسی تیبیا

شکستگی‌های استرسی تیبیا شایع‌ترین نوع شکستگی‌های استرسی مرتبط با دویدن هستند. در بین دوندگان، زنانی که شاخص توده بدنی کمتر از حد متوسط دارند، در معرض بالاترین خطر شکستگی استرسی تیبیا هستند.

شکستگی استرسی درشت نی یک ترک در ساق پا یا ساق پا است. به تدریج ایجاد می‌شود و معمولاً باعث درد عمیق در قسمت داخلی ساق پا می‌شود. این درد در هنگام ایستادن، راه رفتن یا دویدن بیشتر قابل توجه است و ناحیه پوست روی شکستگی مشکوک ممکن است حساس و دردناک باشد. در صورت‌عدم درمان، این درد با گذشت زمان بدتر می‌شود.

مشاهده برخی از شکستگی‌های استرسی در اشعه ایکس استاندارد دشوار است. پزشک مشکوک به شکستگی استرسی ممکن است برای تایید تشخیص، ام آر آی یا اسکن استخوان را تجویز کند. با این حال، این مرحله همیشه قبل از شروع درمان غیر جراحی ضروری نیست. بهبودی معمولاً ۴ تا ۶ هفته طول می‌کشد.

عضله کشیده ساق پا (عضله گاستروکنمیوس)

عضله گاستروکنمیوس بزرگترین ماهیچه ساق پا است و در دوندگان مستعد کشیدگی و پارگی است. این کشیدگی‌ها و پارگی‌ها ممکن است در اثر بالا بردن یک روال دویدن بدون تمرین کافی یا در اثر حرکات ناگهانی مانند پریدن، هل دادن یا چرخش سریع ایجاد میشوند.

پارگی‌های کوچک در رشته‌های عضله گاستروکنمیوس می‌تواند باعث درد خفیف شود. عضله ممکن است به یک یا دو هفته برای ریکاوری نیاز داشته باشد. در این مدت ممکن است ساق پا احساس سفت شدن و درد کند، اما فرد همچنان می‌تواند راه برود و ممکن است دویدن سبک انجام دهد (اگرچه ممکن است کمی ناراحت کننده باشد).

پارگی شدید عضله، که با پارگی کامل عضله مشخص می‌شود، بسیار دردناک خواهد بود و باعث کبودی و تورم می‌شود. فردی که دچار کشیدگی شدید عضلانی است ممکن است نتواند به طور طبیعی راه برود و ممکن است ماه‌ها طول بکشد تا بهبود یابد. در موارد نادر، ممکن است جراحی توصیه شود.

سندرم کمپارتمان مزمن (سندرم کمپارتمان قدامی)

سندرم کمپارتمان مزمن که کمتر از شین اسپلینت، کشیده شدن عضله یا شکستگی استرسی شایع است، می‌تواند علائم دردناکی را در ساق پا ایجاد کند.

ساق پا دارای چهار «محفظه» است که هر کدام شامل ماهیچه ها، اعصاب و رگ‌های خونی است و در یک غشای نازک از بافت نسبتا غیر کشسانی به نام فاسیا پیچیده شده است. دویدن و سایر تمرینات تکراری می‌توانند فشار بیشتری را در یک محفظه ایجاد کنند. اگر این فشار خیلی زیاد شود، می‌تواند جریان خون را به عضلات و اعصاب محفظه محدود کند و در نتیجه باعث بی‌حسی موضعی و مشکل در حرکت شود. همچنین ممکن است فرد متوجه برآمدگی عضلات آسیب دیده در زیر پوست شود.

سندرم کمپارتمان مزمن بیشتر در قسمت جلویی ساق پا (که محفظه قدامی نامیده می‌شود) شایع است و می‌تواند با شین اسپلینت اشتباه گرفته شود. این سندرم همچنین می‌تواند در جاهای دیگر پا، سایر اندام‌ها و باسن نیز رخ دهد. علائم معمولاً زمانی متوقف می‌شوند که فرد ورزش را متوقف کند. سندرم کمپارتمان مزمن با سندرم کمپارتمان حاد متفاوت است، که اغلب قبل از یک آسیب تروماتیک ایجاد می‌شود و نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

هر گونه آسیب ساق پا باید تحت درمان و نظارت باشد تا منجر به آسیب ثانویه نشود. به عنوان مثال، کشیدگی ماهیچه ساق پا، اگرچه آسیب جدی محسوب نمی‌شود، اما در نهایت می‌تواند منجر به التهاب تاندون آشیل شود.

درد لگن یا ران

بدن دونده‌ها ضربه‌های زیادی را متحمل می‌شود که می‌تواند منجر به شرایط پزشکی شود که باعث درد لگن یا ران می‌شود. تشخیص می‌تواند چالش برانگیز باشد زیرا ممکن است بیش از یک بیماری در یک زمان مشخص وجود داشته باشد.
بیمار می‌تواند با توجه به الگوی علائم، از جمله محل دقیق درد، زمان بروز آن و آنچه که باعث از بین رفتن آن می‌شود، به پزشک خود در تشخیص دقیق کمک کند.

بورسیت تروکانتریک بزرگ (بورسیت هیپ)

این نوع بورسیت تمایل به ایجاد حساسیت و درد در قسمت خارجی لگن دارد. با پیشرفت علائم، درد ممکن است از خارج ران و گاهی به باسن، کشاله ران و کمر تابش کند.

تروکانتر بزرگ یک برجستگی استخوانی روی استخوان ران است. بورس تروکانتریک یک کیسه کوچک پر از مایع است که هم به عنوان بالشتک و هم روان کننده بین تروکانتر بزرگ و نوار ایلیوتیبیال (IT) عمل می‌کند، یک قطعه ضخیم از بافت همبند که از باسن تا بالای استخوان ساق پا امتداد دارد. ).

در دوندگان، بورس تروکانتریک می‌تواند متحمل «تروماهای کوچک» شود. با گذشت زمان، بورس ملتهب می‌شود و علائم دردناکی ایجاد می‌کند. یک باند IT محکم می‌تواند بورسیت لگن را تشدید کند.

شکستگی استرسی در لگن

شکستگی استخوان ناشی از ضربه ناشی از یک بار آسیب است، اما شکستگی استرسی ناشی از فشار مکرر روی استخوان است. تاثیر آهسته دویدن می‌تواند باعث ایجاد یک ترک کوچک در سر استخوان ران (ران) شود. دوندگانی که پوکی استخوان دارند بیشتر در معرض خطر شکستگی استرس هستند.

درد ناشی از شکستگی استرسی به تدریج افزایش می‌یابد و برجسته‌تر می‌شود. درد در حین و بعد از فعالیت بیشتر محسوس است و بعد از خواب کمتر احساس می‌شود، زمانی که استخوان زمان استراحت داشته باشد. فشار دادن روی پوست روی لگن ممکن است باعث درد شود.

اگر شکستگی استرسی مشکوک باشد اما تایید نشود، ممکن است پزشک شروع درمان غیرجراحی را فوراً توصیه کند. تشخیص قطعی ممکن است به تصویربرداری پیشرفته مانند MRI یا اسکن استخوان نیاز داشته باشد.

آسیب به عضلات ران

یک فشار خفیف می‌تواند باعث شود که فرد احساس سفتی و درد کند، اما او همچنان می‌تواند راه برود و آهسته دویدن کند (اگرچه ممکن است کمی ناراحت کننده باشد). این نوع کشیدگی عضلانی، که با پارگی‌های کوچک در عضله تعریف می‌شود، ممکن است به دلیل استفاده بیش از حد یاعدم تهویه ایجاد شود. این وضعیت معمولاً تنها به یک یا دو هفته برای بهبودی نیاز دارد.

در مقابل، یک فشار شدید عضلانی، که با پارگی کامل عضله تعریف می‌شود، ممکن است به طور ناگهانی رخ دهد. آسیب می‌تواند بسیار دردناک باشد و باعث تورم فوری و به دنبال آن کبودی شود. فردی که دچار کشیدگی شدید عضلانی است ممکن است نتواند به طور طبیعی راه برود و ممکن است ماه‌ها طول بکشد تا بهبود یابد. برای دوندگان، عضلات سرینی مدیوس، همسترینگ، چهارسر ران و کشاله ران باسن و ران همگی مستعد آسیب هستند.

عضله گلوتئوس مدیوس

گلوتئوس مدیوس یکی از شایع‌ترین عضلات آسیب دیده در دوندگان است و معمولاً در اثر استفاده بیش از حد ایجاد می‌شود. فرد مبتلا به گلوتئوس مدیوس تحت فشار ممکن است درد کسل کننده و دردناکی را در قسمت بیرونی باسن احساس کند و ممکن است برای دراز کشیدن روی پهلوی آسیب دیده احساس ناراحتی کند.

گلوتئوس مدیوس در خارج از مفصل ران حرکت می‌کند. از آنجایی که آن‌ها در یک ناحیه قرار دارند، التهاب یا آسیبی که روی گلوتئوس مدیوس تأثیر می‌گذارد، می‌تواند بورس تروکانتریک بزرگتر را تحت تأثیر قرار دهد و بالعکس. قسمت بالای باند ایلیوتیبیال که از قسمت خارجی مفصل ران نیز عبور می‌کند نیز ممکن است درگیر باشد.

آسیب عضلات همسترینگ

دوندگان، به ویژه آن‌هایی که تمرینات سرعتی انجام می‌دهند، ممکن است عضلات پشت ران خود را تحت فشار قرار دهند که به آن عضلات همسترینگ می‌گویند. آسیب تروماتیک به همسترینگ ممکن است زمانی اتفاق بیفتد که یک دونده فشار را از روی زمین فشار می‌دهد و عضله را مجبور می‌کند تا بار قابل توجهی را در حالی که به طور کامل یا تقریباً کامل کشیده شده است تحمل کند.

ورزشکار ممکن است احساس درد شدید یا «پاپ» مشخصی داشته باشد و مجبور شود دویدن را متوقف کند. فشار خفیف‌تری ممکن است تا روز بعد احساس نشود، زمانی که دونده از خواب بیدار می‌شود و احساس سفتی و درد در پشت ساق پا می‌کند.

عضلات چهار سر ران

درد و سفتی در جلوی ران‌ها نشان دهنده آسیب به یک یا چند ماهیچه چهار سر ران است. مانند سایر عضلات، عضلات چهار سر ران در صورت‌عدم تنظیم مناسب می‌توانند در اثر استفاده بیش از حد تحت فشار قرار گیرند. از سوی دیگر، اگر دونده به طور ناگهانی شتاب بگیرد یا کوتاه بیاید، آسیب ناگهانی ممکن است رخ دهد.

عضلات کشاله ران

ماهیچه‌های داخل ران را عضلات ادکتور یا عضلات کشاله ران می‌نامند. احتمال آسیب دیدن این ماهیچه‌ها در حین دویدن کمتر از زمان دوی سرعت و چرخش‌های سریع (مثلاً ورزش‌هایی مانند فوتبال یا فوتبال) است.

بسیاری از آسیب‌های خفیف تا متوسط عضله کشاله ران را می‌توان خود تشخیص داد و درمان کرد. اگر یک دونده با درد مداوم کشاله ران و به دنبال مراقبت پزشکی باشد، ممکن است پزشک بخواهد سایر شرایط احتمالی با علائم مشابه مانند فتق، عصب فشرده شده و پارگی لابروم مفصل ران را کنترل کند.
درمان عضله کشیده شده معمولاً شامل استراحت و داروهای ضد التهابی است. پس از کاهش علائم، دوندگان باید به یک برنامه ورزشی که شامل تمرینات تقویتی و کشش ملایم است، برگردند.

اگر درد لگن یا ران با استراحت در عرض دو یا سه هفته بهبود نیابد، یا اگر درد شدید باشد، مراقبت پزشکی ضروری است. به ندرت، زمانی که پارگی شدید عضلانی وجود دارد، جراحی توصیه می‌شود.

کمر درد

تاثیر مکرر دویدن می‌تواند باعث کمردرد شود. این که آیا این درد ناشی از کشیدگی عضلات باشد یا به دلیل مشکل در مهره‌ها یا دیسک‌های ستون فقرات، ممکن است بر درمان و تمرین تأثیر بگذارد.

آسیب به عضلات و رباط‌های پشت

عضلات و رباط‌های کمر ستون فقرات را در حالت عمودی نگه می‌دارند و به حفظ وضعیت خوب بدن در طول دویدن کمک می‌کنند. اگر این بافت‌های نرم خسته و تحت فشار قرار گیرند، یک دونده ممکن است علائم زیر را تجربه کند:

• کمرش ممکن است کسل کننده و دردناک باشد
• ناحیه آسیب دیده ممکن است هنگام لمس، درد داشته باشد
• انعطاف‌پذیری ممکن است کاهش یابد، به طوری که خم شدن یا چرخش در کمر دشوار و ناراحت کننده است.

گاهی اوقات، عضلات عقب کشیده شده دچار اسپاسم می‌شوند و باعث درد شدید می‌شوند که مانع از انجام فعالیت‌های روزانه می‌شود. در این موارد، ممکن است عضله یک ریشه عصبی را منقبض کند و باعث ایجاد درد تابشی به بازوها یا پاها شود که به آن رادیکولوپاتی یا سیاتیک می‌گویند.

در حالی که کشیدگی عضلات و رباط‌های کمر دردناک است و می‌تواند به طور موقت ناتوان کننده باشد، اما نسبتاً خوش خیم هستند. در صورت استراحت و درمان کافی، درد باید طی ۲ تا ۴ هفته از بین برود.

آسیب به ستون فقرات

آسیب به ستون فقرات در بین ۱۰ آسیب اول دویدن قرار دارد. ۱ مهره‌های ستون فقرات و دیسک‌های بین مهره‌ای هر بار که پای دونده با زمین برخورد می‌کند، فشار بیشتری را تجربه می‌کنند. این تپش می‌تواند یک مشکل موجود یا در حال توسعه کمر را تشدید کند.
نمونه‌هایی از این مشکلات عبارتند از فتق دیسک، بیماری دژنراتیو دیسک، و شکستگی‌های استرسی مهره ها.

فتق دیسک

دیسک‌های مهره‌ای به عنوان ضربه گیر بین مهره‌های ستون فقرات عمل می‌کنند. هنگامی که دیسک مهره‌ای از فضای طبیعی خود تحت فشار قرار می‌گیرد، دیسک فتق، برآمدگی یا پارگی نامیده می‌شود. اگر فتق دیسک به یک ریشه عصبی مجاور یا به طناب نخاع فشار آورد، می‌تواند باعث درد قابل توجهی شود. شایع‌ترین ناحیه برای فتق دیسک کمر، به ویژه بین مهره‌های L۴-۵ است.

دیسک تخریب شده

بیماری دژنراسیون دیسک در واقع یک بیماری نیست، بلکه تجزیه تدریجی یک یا چند دیسک بین مهره‌ای است. با گذشت زمان، لایه بیرونی محکم دیسک دچار سایش و پارگی می‌شود و می‌تواند ضعیف شود. علاوه بر این، هسته ژلاتینی دیسک می‌تواند محتوای آب خود را از دست بدهد، بنابراین دیسک صاف‌تر است، بالشتک کمتری ارائه می‌دهد و انعطاف‌پذیری کمتری دارد. انحطاط دیسک از دوران کودکی شروع می‌شود و در سن ۶۰ سالگی اکثر افراد درجاتی از انحطاط دیسک را تجربه خواهند کرد، اگرچه همه درد را تجربه نمی‌کنند.

شکستگی مهره (شکستگی فشاری)

به طور معمول، مهره‌های سالم تنها پس از یک ضربه جسمی جدی، مانند تصادف شدید اتومبیل، می‌شکند. با این حال، مهره‌ای که در اثر پوکی استخوان، درمان طولانی مدت کورتیکواستروئید، عفونت، اسپوندیلیت آنکیلوزان یا برخی بیماری‌های دیگر ضعیف شده است، می‌تواند دچار شکستگی استرسی شود. درد ممکن است به تدریج ایجاد شود و در هنگام ایستادن بیشتر قابل توجه باشد. درمان معمولاً نیازی به جراحی ندارد.

در بین دوندگان، زنانی که شاخص توده بدنی کمتر از متوسط دارند، در معرض بالاترین خطر آسیب ستون فقرات هستند.

میزان درد یک فرد به ماهیت آسیب کمر و دونده فردی بستگی دارد. فردی که به طور مداوم پس از دویدن دچار کمردرد آزاردهنده می‌شود یا دردی دارد که به باسن یا پاها می‌رسد، باید به دنبال ارزیابی پزشکی باشد.

به عنوان یک قاعده کلی، آسیب‌های ناشی از دویدن باید زودتر درمان شوند. دوندگانی که سعی می‌کنند «درد را بگذرانند» ممکن است باعث بدتر شدن صدماتشان شوند.

ترجمه و گردآورنده: محسن یزدان دوست