پشت پرده تشویق ایستاده در جشنواره‌های سینمایی

جوان آنلاین: تشویق‌های ایستاده در جشنواره‌های بین‌المللی فیلم به پدیده‌ای عجیب و غریب تبدیل شده‌اند و اکنون به قدری رایج شده که تأثیر واقعی خود را از دست داده‌اند، اما همچنان در تیتر اخبار قرار دارند. 
تشویق‌های ایستاده پس از نمایش فیلم‌ها در جشنواره‌های مهم سینمایی از جمله کن و ونیز چند سالی است که پیش از گذشته مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته و اگرچه در بیشتر موارد این موضوع تنها مورد توجه مطبوعات تجاری هالیوود بوده، اما به تدریج به تکنیکی برای بازاریابی از سوی شرکت‌های فیلمسازی و پخش فیلم تبدیل شده است. در جدیدترین مورد نیز فیلم «اتاق کناری» ساخته پدرو آلمادوار در جشنواره فیلم ونیز با تشویق ۱۷دقیقه‌ای مخاطبان در سالن اصلی جشنواره همراه شد. 
هیجان‌زایی یک فیلم برای موفقیت تجاری پس از نمایش، بخشی از وظایف کمپانی فروش فیلم است. اما آیا تشویق ایستاده معیاری برای موفقیت تبدیل می‌شود؟
یک منبع در یک شرکت فروش اروپایی می‌گوید: «مدت زمان تشویق‌های ایستاده در کن به یک روش غیررسمی برای اندازه‌گیری کیفیت فیلم تبدیل شده است. البته هیچ چیزی تضمین شده نیست و تشویق لزوماً به معنای فروش یا جوایز نخواهد بود، اما به عنوان یک معیار جایگزین مثبت برای مقایسه شناخته شده است.».
اما واقعاً تشویق‌های ایستاده چقدر برای صنعت سینما اهمیت دارند؟
تشویق در هنر به هیچ وجه چیز جدیدی نیست. اپرای لوچیانو پاوروتی پس از یک اجرای ۱۹۸۸ در برلین، ۶۷ دقیقه تشویق دریافت کرد. در نیویورک تشویق‌های ایستاده برای اکثر اجرا‌های برادوی امری عادی است و در غرب لندن نیز به‌طور فزاینده‌ای رایج شده‌اند. اما به‌طور سنتی در فیلم، تشویق ایستاده به سختی به دست می‌آمد و مختص چیز‌های واقعاً خاص بود. این تشویق‌ها به‌طور خودجوش در جشنواره‌های بزرگ مانند ساندنس رخ می‌دهند و به‌ویژه برای فیلم‌های مستقل که هنوز توزیع‌کننده‌ای ندارند، هرچند این تشویق‌ها بیشتر با جشنواره کن مرتبط هستند. در ماه می، ۱۵ فیلم از ۲۲ عنوان رقابتی کن از جمله فیلم‌هایی مانند «ماده» با بازی دمی مور و فیلم «کارآموز» درباره دونالد ترامپ به نوعی در نمایش‌های جهانی خود تبلیغ هم کردند و مدت زمان تشویق ایستاده این فیلم در تیتر خبر‌ها قرار داشت. 
بارری هرتز، ویراستار و منتقد فیلم در روزنامه ملی کانادا «The Globe and Mail» می‌گوید: «تشویق ایستاده به این دلیل اتفاق می‌افتد که مخاطب می‌داند – یا به او وعده داده شده است – که چهره‌های سرشناس سینمایی در سالن حضور دارند و آن‌ها عشق خود را به افرادی که در دیدشان هستند، نشان می‌دهند.»، اما او اضافه می‌کند که اکنون تشویق‌ها در خطر تبدیل شدن به سیستم جدید امتیازدهی ستاره‌ای تبدیل قرار دارند و به جای اینکه یک فیلم چهار ستاره بگیرد، یک تشویق ایستاده ۱۰دقیقه‌ای دریافت می‌کند. 
 یکی از رؤسای روابط‌عمومی در لس‌آنجلس که به دلیل رابطه نزدیکش با رسانه‌های امریکایی به صورت ناشناس صحبت کرده است، می‌گوید: «همه در صنعت سینما این شوخی را متوجه می‌شوند، حتی خریداران و هیچ‌کس آن را جدی نمی‌گیرد. برخی رسانه‌ها زمان تشویق را از وقتی که چراغ‌ها روشن می‌شوند محاسبه می‌کنند، در حالی که دیگران از اولین تشویق یا وقتی که مردم از صندلی‌هایشان بلند می‌شوند، حساب می‌کنند. بدون وجود یک معیار یکپارچه، این تشویق‌ها زمان‌های متفاوتی دارند که اعتبار آن را کاهش می‌دهد.»
 این منبع همچنین به نقش کارگردان یا بازیگران حاضر اشاره می‌کند، به‌طوری‌که نام‌های بزرگ معمولاً توجه بیشتری را جلب می‌کنند و معتقد است فیلم «مگالوپولیس» ساخته فرانسیس فورد کاپولا نباید هیچ تشویقی در جشنواره کن دریافت می‌کرد، فیلمی که هم‌اکنون با امتیاز ۵۶ درصدی، نمره ضعیفی در وب‌سایت راتن تومیتوز دارد و با این حال در نمایش اولیه خود تشویق ایستاده‌ای به مدت هفت (طبق اعلا وارتی و ددلاین) یا ۱۰ دقیقه (طبق نظر هالیوود ریپورتر) دریافت کرد. تیری فریمائو، مدیر باسابقه جشنواره کن که اغلب می‌توان او را در سالن‌های نمایش فیلم دید، گفته که او بر این باور است که تشویق‌های ایستاده جزئی از شغل اوست. 
این تمایل به ارزیابی شایستگی یک فیلم بر اساس مدت زمان تشویق می‌تواند تجربیات پیچیده تماشاگران و زمینه‌ای را که فیلم در آن ارائه شده است تحت‌الشعاع قرار دهد. فشار برای تطابق با این معیار‌ها می‌تواند منجر به درک سطحی از پذیرش یک فیلم شود و غنای واکنش‌های تماشاگران را به صرفاً چند دقیقه تشویق کاهش دهد.