وقتی تاریخ اسرائیلیان را مرور می‌کنیم، بیشتر به علت خوی سرکش و جنایت‌آمیز آنان پی می‌بریم و درمی‌یابیم که ریشه این ظلم و خشونت به اعماق تاریخ برمی‌گردد؛ زمانی که پیامبران الهی با تمام وجود آنان را به سوی خداوند دعوت می‌کردند، اما آنان نه تنها پذیرای این دعوت نبودند، بلکه با سرکشی و فسادگری، در برابر پیامبران ایستادند و حتی دست به قتل این برگزیدگان الهی زدند تا مانع هدایت و اصلاح خود شوند. این روحیه طغیان‌گر و فتنه‌انگیز از گذشته تا به امروز در تاریخ آنان قابل مشاهده است. این مسئله به قدری برای همگان عیان بود که خداوند در قرآن خطاب به رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌فرماید: « ای پیامبر، به آنها بگو چرا پیامبران خدا را پیش از این، به قتل می‌رساندید؟!قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنْبِیاءَ اللَّهِ مِنْ قَبْلُ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنین» (بقره / 91)
اینچنین بود که آنها بارها مورد لعن و نفرین و عذاب خدا قرار می‌گرفتند، اما به جای اصلاح مسیر خود، بر سرکشی و قساوت‌شان افزوده می‌شد. در آیه78 سوره مائده می‌خوانیم «لُعِنَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ بَنِی إِسْرَائِیلَ عَلَىٰ لِسَانِ دَاوُودَ وَ عِیسَى ابْنِ مَرْیَمَ ۚ ذَٰلِکَ بِمَا عَصَوْا وَ کَانُوا یَعْتَدُونَ»؛ یعنی «از بنی اسرائیل آنان که کافر شدند به زبان داود و عیسی بن مریم لعنت شدند.» اما علت این لعنت شدن چه بود؟ خداوند می‌فرماید «لعنت شدنشان برای این بود که [نسبت به فرمان‌های خدا و انبیا] سرپیچی داشتند و همواره [از حدود الهی] تجاوز می‌کردند.»
این آیه نشان می‌دهد که در میان یهودیان، هرچند تعدادشان اندک بود، افرادی وارسته و مؤمن نیز وجود داشتند که به پیامبران خود ایمان آوردند. با این حال، اکثریت، با عصیان و سرکشی از راه حق منحرف شدند.
اما طبق همین آیه، دو ویژگی اصلی آنان که سبب لعنت الهی شد، یکی عصیان و دیگری تعدی بود. عصیان به معنای سرپیچی از اوامر خداوند و پیامبران است. عصیان در مقابل اطاعت و پیروی قرار دارد؛ آنها به جای آنکه سر تسلیم به اوامر خدا و پیامبران فرود آورند، سرکشی می‌کردند و به هیچ صراطی مستقیم نبودند. تعدی به معنای گذر از حدود و احکام الهی است؛ به عنوان مثال در قسمتی از آیه اول سوره‌ی طلاق می‌خوانیم «وَ مَنْ یَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ»؛ یعنی کسی که به حدود خدا تعدی می‌کند، قطعاً به خود ظلم کرده است.
در تاریخ یهودیان نمونه‌های زیادی از این تعدی و تمسخر احکام شریعت دیده می‌شود؛ مثلاً گروهی از بنی اسرائیل بودند که در شهری ساحلی می‌‌زیستند و چون حرمت روز شنبه و احکام و شرایع آن را نگه نداشتند و در آن روز به صید ماهی پرداختند، مورد غضب پروردگار قرار گرفتند، بعد به بوزینه مسخ بدل شدند. این اتفاق طبق روایات در زمان داود علیه‌السلام اتفاق افتاد؛ امام باقر علیه‌السلام در این باره فرمود «داود، اهالی شهر أیْلَة را هنگامی که به مراسم روز شنبه‌شان تعدّی کردند، لعنت کرد و این تعدّیِ آنان در زمان خود داوود بوده است. داوود فرمود: «خداوندا، ردای لعنت را مانند کمربند بر دو کفل آنان بپوشان، و خداوند آنان را به شکل میمون مسخ کرد. امّا عیسی کسانی را لعنت کرد که بعد از آنکه سفره‌ی آسمانی بر آنان نازل شد، کفر ورزیدند». امام صادق علیه‌السلام نیز فرمود: «لعن حضرت داود، آنان را خوک و نفرین حضرت عیسى، آنان را میمون کرد؛ الْخَنَازِیرُ عَلَی لِسَانِ دَاوُدَ وَ الْقِرَدَهًُْ عَلَی لِسَانِ عِیسَی».
بنابراین، وقتی جنایت‌های وحشیانه‌ی یهودیان اسرائیل در زمان حاضر را مشاهده می‌کنیم، می‌توان به روشنی ریشه‌های این خشونت و بی‌رحمی را در تاریخ گذشته آنان پیدا کرد. همان‌گونه که قرآن کریم مدام از عصیان، تعدی و سرکشی آنان سخن گفته است، رفتارهای امروز نیز امتداد همان سرکشی‌ها و نافرمانی‌ها اجدادشان در برابر احکام الهی است. آنان که در گذشته با پیامبران الهی به دشمنی پرداختند و با لعن و عذاب الهی روبرو شدند، اکنون نیز با پایمال کردن حقوق ملت‌های مظلوم و ایجاد فتنه و فساد، همان راه طغیان‌گرانه را ادامه می‌دهند. این استمرار در عصیان و تعدی، نتیجه‌ای جز بروز قساوت و جنایات مکرر نداشته و آنان را از مسیر هدایت و عدالت الهی دورتر کرده است و به طور قطع طبق سنت‌های الهی، باید منتظر عذاب‌های سخت خدا باشند.
source