نبودن تخیل و فانتزی معضلی بزرگ در سینمای ایران است

جوان آنلاین: «در فیلم کوتاه و بلند با این معضل رو به رو هستیم که فیلمسازان دست از سر واقعیت برنمی‌دارند! آن‌ها از تخیل پرهیز می‌کنند و باید بدانیم که این یک اخطار برای سینمای ایران است.»
به گزارش جوان از ستاد خبری چهل و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران، دومین نشست تخصصی پنجمین روز جشنواره بین‌المللی فیلم کوتاه تهران با موضوع «ایده‌پردازی خلاق» با حضور احمد الستی در پردیس سینمایی ملت برگزار شد. الستی در این نشست درباره تخیل و فانتزی در فیلم‌ها گفت: نبود تخیل و فانتزی یک معضل بزرگ در سینما است. فیلم کوتاه قرن بیستم به طرز شگفت انگیزی در قرن بیست و یکم دچار تغییر شد. آنچه دیده می‌شود این است که امروز فرصت خوبی وجود دارد که فیلم کوتاه نگاه ویژه‌ای به تخیل داشته باشد و همان‌طور که گفته شد در تاریخ ایران سابقه تخیل و خلاقیت را در تمام هنر‌ها داشته‌ایم؛ حال چه شده است از آن رو برگردانده‌ایم؟!
او ادامه داد: در سینمای دنیا شاهدیم که تا چه اندازه حتی فیلم بلند به سوی تخیل حرکت کرده است و فیلمسازان ناشدنی‌ها را شدنی کرده‌اند. استاد نشست «ایده‌پردازی خلاق» توضیح داد: در فیلم کوتاه و بلند با این معضل رو به رو هستیم که آثار دست از سر واقعیت برنمی‌دارند. فیلمسازان از تخیل پرهیز می‌کنند و باید بدانیم این یک اخطار برای سینمای ایران است چراکه ما در این زمینه دچار ضعف هستیم. 
متأسفانه امروز فیلمسازان تنها به دنبال واقعیت‌های عینی می‌روند که در کوچه و خیابان درحال رخ دادن است. پس از پخش فیلم کوتاهی به نام دو راهی احمد الستی درباره ایده تخیل و فانتزی در این اثر گفت: ما با موقعیتی سر و کار داریم که فردی در تخیل خود می‌خواهد از مرگ یک بچه جلوگیری کند و در این میان تنها کاری که به ذهن او می‌رسد مرگ خودش است. نکته، اما شکل خلق این موقعیت است؛ یک توانایی به مرد دونده فیلم داده شده که مطابق واقعیت نیست. آنچه بسیار زیبا به تصویر درآمده این است که فیلمساز فرصتی پیدا کرده تا یک اتفاق ناشدنی را به عملی شدنی تبدیل کند. الستی در پایان بیان کرد: در فیلم‌هایی که با تخیل درگیرند تمام امور ناشدنی، شدنی می‌شوند و فیلم «دو راهی» مثال عینی آن است. نکته مهم این است که تمام این قصه از تخیل شکل گرفته و این خیال است که برای فیلم و کاراکتر‌ها تصمیم می‌گیرد و حتی قصه‌گویی را تغییر داده است. 
همیشه باید بدانیم فیلمسازی تنها متکی به ثبت واقعیت‌ها نیست و تماشاگر واقعیت را تجربه می‌کند؛ امیدوارم این را یادمان نرود که تنها یک وجه سینما واقعیت‌گرایی است.