حضرت عباس(ع)؛ نماد وفاداری، شجاعت و باب الحوائج در تاریخ اسلام

حضرت عباس (ع) در تاریخ اسلام به عنوان نماد؛ وفاداری، شجاعت، ادب و وقت‌شناسی شناخته می‌شود. ایشان نه تنها برادر امام حسین (ع)، بلکه پرچم‌دار و سپهسالار کاروان کربلا بود و در تمام لحظات، ادب و اطاعت محض از امام خود را حفظ کرد. 

ادب و احترام بی‌نظیر به امام حسین (ع) 

حتی در سخت‌ترین شرایط، حضرت عباس (ع) امام حسین (ع) را با عنوان «یا اباعبدالله» خطاب می‌کرد و هرگز از ادب و احترام خارج نشد. این نشان‌دهنده مراتب بالای عرفانی و معرفتی حضرت است که در اوج وفاداری، هرگز خود را هم‌تراز امام ندانست. 

وقت‌شناسی و مسئولیت‌پذیری حضرت عباس (ع) در لحظه‌لحظه‌ی واقعه کربلا «به‌موقع و دقیق» عمل کرد: 

– در شب عاشورا، هنگام مذاکره با عمر سعد، نماینده امام بود. 

– در روز عاشورا، در زمان مناسب برای آوردن آب به خیمه‌ها شتافت. 

– حتی وقتی دو دستش قطع شد، پرچم را با دندان نگه داشت و تا آخرین لحظه مقاومت کرد. 

چرا مقام عباس (ع) از سایر شهدا بالاتر است؟ 

وفاداری مطلق: او هرگز امامت برادرش را زیر سؤال نبرد و کاملاً مطیع بود. 

ایثار بی‌نظیر: با وجود توانایی نجات خود، ترجیح داد در راه امام شهید شود. 

ادب و معرفت: حتی در شهادت، خود را «عبدالله» (بنده‌ی خدا) خواند، نه برادر امام. 

مقام باب الحوائج: به دلیل وفاداری و اخلاصش، خداوند به او مقام شفاعت ویژه‌ای عطا کرده است. 

شخصیت علمی و فقهی حضرت عباس (ع) 

اگرچه منابع تاریخی کمتر به جنبه‌های علمی ایشان پرداخته‌اند، اما «ادب و معرفت عمیق» حضرت عباس (ع) نشان‌دهنده درک بالای او از معارف دینی است. حضرت عباس (ع) شاگرد امام علی (ع) و امام حسن (ع) بود و در میدان عمل، فقه جهاد و اطاعت از امام را به بهترین شکل اجرا کرد. 

حضرت عباس (ع) الگوی کامل ادب، وفاداری و وقت‌شناسی است. او با شهادت خود ثابت کرد که «بالاترین مقام یک انسان، بندگی و اطاعت از حق است»، نه نسبت خانوادگی. به همین دلیل، در بین مسلمانان و غیر مسلمانان حضرت را «قمر بنی‌هاشم» و «سقای دشت کربلا» می‌خوانند چرا که حضرت «اسوه‌ی ایثار و معرفت» بود. 

حضرت عباس (ع) در ادب، در وفا، در شجاعت، او آینه تمام‌نمای فضیلت‌هایی است که یک انسان می‌تواند به آن برسد. 

حضرت عباس (ع) به دلیل وفاداری بی‌نظیر و ایثار مطلق در راه امامت و ولایت، از جانب خداوند مقام «کاشف الکرب» (برطرف‌کننده‌ی سختی‌ها) و «باب الحوائج» (درِ گشوده‌ی برآورده شدن حاجات) را دریافت کرده است. ما شیعیان در مشکلات و گرفتاری‌ها به او متوسل می‌شویم و می‌دانیم که «شفاعت او نزد خداوند مقبول است» چرا که او در راه خدا و اهل‌بیت (ع) از هیچ فداکاری دریغ نکرد. 

ذکر و زیارت مخصوص حضرت عباس (ع): 

از جمله «اذکار و ادعیه‌های مشهور» در توسل به حضرت عباس (ع) عبارتند از: 

زیارت حضرت عباس (ع): 

(زیارت ناحیه مقدسه) «السَّلَامُ عَلَیْکَ أَیُّهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ، الْمُطِیعُ لِلَّهِ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمْ…» (سلام بر توای بنده شایسته‌ی خدا، فرمانبردار خدا و رسولش و امیرالمؤمنین و حسن و حسین(ع) …)

ذکر کاشف الکرب (مخصوص برطرف شدن مشکلات) 

«یَا کَاشِفَ الْکَرْبِ عَنْ وَجْهِ الْحُسَیْنِ (ع)، اُکْشِفْ کَرْبِی بِحَقِّ أَخِیکَ الْحُسَیْنِ (ع)» ای برطرف‌کننده‌ی غم از چهره‌ی برادرت حسین (ع)، به حق برادرت حسین، غم مرا برطرف کن.

دعای توسل به حضرت عباس (ع) (برای برآورده شدن حاجات) 

«اللَّهُمَّ إِنِّی أَتَوَجَّهُ إِلَیْکَ بِأَبِی الْفَضْلِ الْعَبَّاسِ، وَجَاهِهِ عِنْدَکَ، فَافْعَلْ بِی مَا أَنْتَ أَهْلُهُ…» 

(خدایا! من به واسطه‌ی ابوالفضل العباس(ع) و مقام او نزد تو، به سوی تو رو می‌آورم، پس با من آن کن که تو اهل آنی…)

حضرت عباس (ع) نه تنها قهرمان کربلاست، بلکه «پناهگاه مؤمنان» در مشکلات است. هرکس با ایمان و خلوص به او متوسل شود، کَرَبِ او به فضل خدا برطرف می‌شود. 

«السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبَا الْفَضْلِ الْعَبّاسَ بْنَ اَمیرِالْمُؤْمِنینَ * السَّلامُ عَلَیْکَ یَابْنَ سَیِّدِ الْوَصِیّینَ 

سَلاَمُ اللَّهِ وَ سَلاَمُ مَلاَئِکَتِهِ الْمُقَرَّبِینَ وَ أَنْبِیَائِهِ الْمُرْسَلِینَ وَ عِبَادِهِ الصَّالِحِینَ وَ جَمِیعِ الشُّهَدَاءِ وَ الصِّدِّیقِینَ‌» 

انتهای پیام/