سادگی، صداقت و جذابیت سه ویژگی با اهمیتی است که اگر در بطن برنامه‌ای تلویزیونی جای گیرد، موجب می‌شوند تا مخاطبین به سختی کانال تلویزیون را عوض کنند. اگر نگاهی به برنامه‌های موفق سالیان دور بیاندازیم – خواه سریال باشند، خواه برنامه‌های گفتگو محور یا ترکیبی خواهیم دید که این سه عنصر به خوبی در تار و پود آن‌ها ریشه دوانده‌اند. در واقع، این برنامه‌ها آینه‌وار، تصویری دقیق، درست و صمیمی از دغدغه‌ها، احوالات و زندگی افراد جامعه را ارائه می‌دهند. «نَقل و نُقل» کوشیده است تا حد زیادی به این موضوع نزدیک شود.
«نَقل و نُقل» به تهیه‌کنندگی محمدحسام مدنی و اجرای حامد عسگری، برنامه‌ای ترکیبی و گفتگومحور است که در مناسبت‌های خاص با حضور چهره‌هایی از اهالی ادب و هنر اعم از شعرا، نویسندگان، اساتید دانشگاه، موسیقی‌دانان و… به موضوعات فرهنگی و اجتماعی می‌پردازد.
تنها پس از تماشای چند قسمت از «نَقل و نُقل» می‌توان حس سادگی و صمیمیت در برنامه را لمس کرد. حامد عسگری انتخاب بسیار هوشمندانه‌ای برای میزبانی این برنامه است به طوری که بخش زیادی از این دو صفت مذکور، مدیون و مرهون همین انتخاب مناسب است.
عسگری که با سرودن اشعاری عاشقانه از محبوبیت در میان مردم برخوردار است، علی‌رغم نداشتن تجربه فراوان در حوزه اجرا، موفق شده است با دوری از هرگونه تکلف، نمایش و نیز کلیشه‌های رایج در اجرای تلویزیونی، به خوبی از عهده میزبانی برنامه برآید و با نشان دادن تصویری بی‌ریا و بدون سانسور از خود، ارتباطی نزدیک با مخاطب ایجاد کند.
پس از ورود میهمانان برنامه و گفتگویی که در ادامه بین آنان و عسگری شکل می‌گیرد، ویژگی دوم یعنی صداقت ظهور و بروز بیشتری پیدا می‌کند. این گپ و گفت دوستانه اغلب چنان حقیقی و صادقانه جلوه می‌کند که بُعد زمانی و مکانی بین مخاطبین و اشخاص حاضر در برنامه فراموش می‌شود. «نَقل و نُقل» از پس انجام کاری سخت بر می‌آید و آن ساختن جمعی انسانی است. جمعی که حتی در نبود پیوند خونی در میان اعضای آن، تبدیل به یک خانواده می‌شوند.
حال که صحبت از ایجاد جمعی خانوادگی شد، لازم به ذکر است که فضا و دکور برنامه به ایجاد و انتقال حس حضور در چنین جمعی کمک فراوانی کرده است. آشپزخانه بسیار دقیق و متناسب با خانه‌های اصیل ایرانی طراحی شده و استفاده از رنگ‌های شاد و نورپردازی صحیح نیز به زیبایی و گرمای صحنه افزوده است.
آلفرد هیچکاک، کارگردان مولف و سرشناس تاریخ سینما، در جایی عنوان کرده است که «یک فیلم از نظر من، تکه‌ای از زندگی نیست، برشی از یک کیک است». این عبارت را به غیر از سینما می‌توان در حوزه‌های دیگر رسانه از جمله تلویزیون نیز درست دانست و بیانگر این نکته ظریف است که آثار تولیدی می‌بایست به جای صرفا نمایش تمام بخش‌های زندگی که گاهی ملال‌آور و خسته‌کننده هستند، قسمت‌های جالب و تاثیرگذار را برگزینند و با حذف سایر موارد، تماشاگر را درگیر و مجذوب اثر کنند. با وجود همه تلاش‌های انجام شده توسط دست‌اندرکاران برنامه، متاسفانه کُمیت «نَقل و نُقل» در حوزه جذابیت در بلند مدت کمی می‌لنگد.
«نَقل و نُقل» به محض شروع، تماشاگر را همراه خود می‌کند. معرفی میهمانان با صدای بم عسگری و حرکت دوربین به خوبی انجام می‌شود اما در ادامه با طولانی شدن مدت زمان گفتگوها، «نَقل و نُقل» در لحظاتی حوصله مخاطب را سر می‌بَرد و یا از توجه او به برنامه می‌کاهد. در چنین مواقعی، یا باید به وسیله پخش آیتم‌های سرگرم‌کننده ویدئویی در میانه این گپ و گفت، برنامه را از شر یکنواختی خلاص کرد و یا در مرحله تدوین، می‌بایست زمان برنامه کوتاه‌تر شود. البته کوشش‌هایی برای برطرف کردن این مسئله صورت گرفته است همچون پلاتوهایی که توسط حامد عسگری یا برخی از میهمانان در خلال برنامه اجرا می‌شود ولی این موارد در مجموع کفایت نمی‌کنند.
در فضایی که به موجب مشکلات اقتصادی و گسترش بی‌حد و مرز و افسار گسیخته فضای مجازی، افراد رو به انزوا آورده و هنر نشستن در کنار یکدیگر و خوب شنیدن را از یاد برده‌اند، «نَقل و نُقل» با تکیه بر روایت‌های واقعی، فضایی دوستانه و همچنین دعوت از چهره‌های فرهنگی، توانسته گامی در جهت احیای گفتگو و دورهمی‌های خانوادگی در فضای رسانه بردارد و فرصتی را فراهم آورده است تا برای دقایقی به این جمع‌‍‌های صمیمی بازگردیم و با مرور و نَقل خاطرات، نُقل محفل با صفای خود شویم.
انتهای پیام/
source